♨️ دسیسه‌ی سرمایه‌ی جان 🎥 اول نماز عید قربانِ آیت‌الله جوادی آملی را با تکّیه‌ی عجیب‌شان بر آیه‌ی شریفه‌ی ﴿و قد خاب من دسّاها﴾ ملاحظه کنید، بعد این فرمایشات را بخوانید: آیت‌الله جوادی آملی (سایه‌اش مستدام) : 🔹 ﴿وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها﴾ «خِیبه» به معنای خسران و سرمایه‌باختن است! این ﴿دَسَّاها﴾ از ریشه‌ی «دسیسه» در باب «تفعیل» است برای بیان کثرت است. اصل معنای «دسیسه» آن است که انسان چیزی را پنهان کند؛ «دَسَّ فی التُّراب» یعنی خاک‌ها را کنار بزنند چیزی را درون خاک دفن بکنند و روی آن خاک بریزند، پس دسیسه یعنی پنهان‌کاری. در این مقام یعنی نیرنگ شدید، حیله‌ی شدید، مکر شدید و دقیق، پنهان‌کاری دقیق و رقیق. 🔸 اگر کسی بخواهد نفسِ خود را فریب بدهد چون در درونِ درون اوست و آگاه است، خیلی فریبکاری نیرنگ‌کاری لازم است؛ لذا باب «تفعیل» به کار برد، ﴿وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها﴾ یعنی این خواسته‌های نفسانی را در آن غرق کند یک روپوش از تقوا و بهانه‌های شرعی روی آن بگذارد، آن را حلال جلوه بدهد، الهی جلوه بدهد، مردمی جلوه بدهد، خوب جلوه بدهد و مرتکب بشود؛ این کار تدسیس است و این کار یعنی هویّت اصلی را دفن کردن و روی قبر این دفن نشستن و لذّت کاذبِ زودگذر گرفتن. یعنی خودش را با مغالطه و تدسیس، فریب بدهد. 🔺 بالاخره انسان فطرتی دارد که فرمود: ﴿فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها﴾ علوم الهی در او نهادینه شده است، لذا اعلام خطر شد که ﴿قَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا﴾ اگر کسی با اَغراض و غرائز، این ملکه‌ی الهی را دفن کند، تدسیس کند که خطرناک‌تر از دسیسه است (دسیسه‌ی کامل را تدسیس می‌گویند) این شخص وقتی آن غریزه را و آن فطرت را دفن کرده است، خود را بی‌نیاز می‌بیند، وقتی بی‌نیاز دید طغیان می‌کند. چنین کسی دچار خسران است و آن سرمایه‌ای که خدا به او داده را باخته است... 🗓 جلسه‌ی تفسیر قرآن به تاریخ ۱۳۹۸.۱۲.۱۷ و ۱۳۹۹.۰۱.۰۳ @Maktabkhaaneh