اگر پدر زنده باشد و در همسایگی ما خانه داشته باشد آیا روزی یکی دو بار سلامی نکرده و حال و احوالی نمی‌پرسیم!!؟ اگر خانه ما در مدینه النبی در همسایگی خانه علی و فاطمه بود، چطور!!؟ حالا خدا خواسته و ما همسایه و هم عصر حجت دوازدهم خدا اباصالح المهدی«ع» شده‌ایم خانه عمر و زندگی ما در همسایگی زمانه اوست اما چرا حتی دریغ از یک سلام صبحگاهی و شامگاهی!! این همه بی مهری و نامهربانی نوبر است! نه رسم ادب است و نه مقتضای انتظار و ارادت! بعد از این همه سال‌ گریز و فرار اگر از همین امروز آغاز کنیم و در هر صبح و شام میهمان زیارت آل یاسین شویم گرچه خیلی دیر است اما باران رحمت نگاه و سلام و دعای الهی او را در برهوت تاریک عمر ما جاری می‌کند ، زنده و روشن می‌شویم جوانه زده و سبز و بالنده می‌شویم و تا رسیدن به ساحل نجات از پا نیفتاده و دریا و مواج می‌شویم این وصال بعد از فراق اگر رخ داد،مبارک مان باشد همین ✋