قبری به اندازهی بدن بی سر شهید حاج شیر علی سلطانی در زاویه ی مسجد، خاک های نمناکی بود که رد خاک ها نشان می داد از داخل کتابخانه باشد. گفتم: «حتما می خواهند به کتابخانه سر و سامانی بدهند. نمی دانم؟» نمی خواستم داخل شوم ولی انگار حس غریبی مرا به داخل هل داد. صدای نبض زمین با صدای کلنگی یکنواخت شده بود. گودالی حفر شده بود به اندازه ی یک انسان که با دیدن آن دلم مانند شن ریخت. به داخل گودال خم شدم. هنوز مرا ندیده بود. صدای نبض زمین هنوز به گوش می رسید. به داخل گودال خم بود. چهره اش معلوم نبود. هیکل حجیمش تمام گودال را پر کرده بود. سرش را بلند کرد. عرق پیشانی را با آستینش خشک کرد. دیگر لازم نبود چهره اش را ببینم. از هیکل حجیمش معلوم بود که حاجی است. گفتم: «سلام حاجی، خسته نباشی» انگار از آمدن من خوشش نیامده بود، سری به عقب برگرداند و گفت: « سلام علیکم و رحمة الله .» از گودال بیرون آمد. سر زانوانش را تکاند عرق هایش بر پشت محاسن پرپشتش پنهان می شدند. حالا که حاجی بیرون آمده بود درست مثل قبر بود. لبه و لحد هم داشت. گفتم: «پناه بر خدا این برای کیست...؟ » گفت: «پناه بر خداندارد مؤمن.» و بعد به من گفت: «این قبر حقیر فقیر، شیر علی سلطانی است.» در حالیکه سعی می کردم تعجبم را پنهان کنم، در قبر نگاهی کردم. به نظر می آمد انگار برای قد رشید حاجی خیلی کوچک باشد. ولی وقتی که حاجی شهید شد، پیکر بی سرش را همانجا دفن کردند و به درستی معلوم بود که آن قبر برای پیکر بی سرش اصلا کوچک نبود رسم خوبان معرفت ص 41 #شهدا_شرمنده_ایم @manbar_delnshin