بی‌قراری و شتابزدگی و گاهی حرص زدن... برخی اقدامات ما فقط از سر دلهره و عجله عقب نماندن از بقیه است. بسیاری از کارهایی که به عهده می‌گیریم. اقداماتی که شروع می‌کنیم. مدارکی که دریافت می‌کنیم. اصلا مشخص نیست این همه اقدام و کلاس و مدرک با چه هدفی دریافت می‌شود؟ دنیای سریع امروز فرصت تفکر را از ما گرفته است. اقدامات بی‌نتیجه خروجی آن است. نمی‌دانیم چرا این حجم مهارت و تخصص را می‌خواهیم با هم به دست آوریم؟ این وضعیت ما را به انجام همزمان چندین کار با هم مبتلا می‌کند و چون توان نداریم همه را با هم سرو سامان دهیم پر از کارهای نیمه‌تمام می‌شویم. تنها راه نجات، یک توقف ناگهانی به خود دادن و پرسیدن این سوال از خود است: دقیقا دارم چی کار می‌کنم؟ دنبال چی هستم؟ اگر این فرصت تامل و تفکر و بررسی را برای خود ایجاد نکنیم روزی می‌رسد که ویترین زیبایی از دستاوردها هستیم اما از درون احساس خالی و پوچ بودن... از بیرون مایه برانگیختن حسرت دیگران از درون حسرت زده سبک زندگی دیگران. این یک خطای راهبردی هست. اقدامات فراوان بدون تعیین هدف مشخص از قبل. اقداماتی بی پشتوانه‌ی مقصد تعریف شده. 🎯🎯🎯🎯 @manebabarname