نکته‌های سورۀ انعام - آیۀ ۱۹: مشرکان مکّه، از پیامبر اسلام برای رسالتش شاهد می‌‏طلبیدند و نبوّت آن حضرت را نمی‌‏پذیرفتند و می‌گفتند: حتّی یهود و نصارا تو را پیامبر نمی‌دانند. این آیه در زمان غربت اسلام، خبر از آینده‌ای روشن و رسالت جهانی اسلام می‌‏دهد. حضرت علی علیه‌السّلام در تفسیر عبارت «إِنَّما هُوَ إِلهٌ واحِدٌ» فرمودند: اگر خدایان دیگری بودند، آنها هم پیامبرانی می‌‏فرستادند. (نهج‌البلاغه، نامه ۳۱) عدّه‌‏ای را به عنوان اسیر نزد پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله آوردند، حضرت از آنان پرسید: آیا تا کنون دعوت به اسلام شده‏‌اید؟ گفتند: نه. حضرت فرمود: همه را به محل امن برسانند و آزادشان کنند، زیرا کسی که هنوز ندای اسلام را نشنیده است نباید اسیر نمود، سپس این آیه را تلاوت فرمود: «لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ» (تفسیر درّالمنثور) امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: انذار همیشگی باید همراه با منذر همیشگی باشد؛ پس امامت و رهبری الهی نیز تا ابد باید همراه قرآن باشد. (تفسیر صافی) معمولًا در انسان‌‏ها انگیزۀ دفع ضرر، قوی‌‏تر از جلب منفعت است؛ لذا قرآن، به مسألۀ انذار تأکید کرده است «لِأُنْذِرَکُمْ». در آیات دیگر نیز می‌‌خوانیم: «إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ» (فاطر، ۲۳)، «إِنَّما أَنَا نَذِیرٌ مُبِینٌ» (عنکبوت، ۵۰). در احادیث متعدّدی «مَنْ بَلَغَ» به ائمّۀ معصومین علیهم‌السّلام تفسیر شده است. (تفسیر عیّاشی) امام صادق علیه‌السّلام نیز دربارۀ «مَنْ بَلَغَ» فرمودند: مقصود کسی است که وظیفۀ امامت به او رسیده است و او همانند پیامبر، مردم را با قرآن انذار می‌‏کند. (کافی، ج ۱، ص ۴۱۶)