نکته‌های سورۀ اعراف- آیۀ ۹۶: «بَرَکاتٍ» جمع «بَرَکاتٍ»، به موهبت‏‌های ثابت و پایدار گفته می‌‏شود، در مقابل چیزهای گذرا. در معنای «برکات»، کثرت، خیر و افزایش وجود دارد. برکات، شامل برکات‌‏های مادّی و معنوی می‌شود، مثل برکات در عمر، دارایی، علم، کتاب و امثال آن. سؤال: اگر ایمان و تقوا سبب نزول برکات است، پس چرا کشورهای کافر، وضع بهتری دارند و کشورهای اسلامی با مشکلات فراوانی روبرو هستند؟ پاسخ: اوّلًا آن کشورها از نظر علم و صنعت جلو هستند، ولی از نظر روحی و روانی آرامش ندارند. از این نظر آنان نیز مشکلات فراوانی دارند. ثانیاً: اغلب کشورهای اسلامی، تنها نام اسلام را با خود دارند و قوانین و رهنمودهای دین اسلام در آنجا حاکم نمی‌‏باشد. به علاوه گاهی رفاه مادّی، نوعی قهر الهی است. چنان که قرآن می‌‏فرماید: «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ» (انعام، ۴۴) چون تذکّرات الهی را فراموش کردند، درهای همه چیز را به رویشان گشودیم تا سرمست شوند. در قرآن، دو نوع گشایش برای دو گروه مطرح است: الف: رفاه و گشایش برای خوبان که همراه برکات است، «لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ». ب: رفاه و گشایش برای کفّار و نااهلان که دیگر همراه برکات نیست، «فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ»، زیرا چه بسا نعمت‌ها، ناپایدار و سبب غفلت و غرور و طغیان باشد. خداوند، این رفاه و گشایش کفّار را وسیلۀ مهلت و پرشدن پیمانۀ آنان قرار داده است. بنابراین به هر نعمت ظاهری نباید دل خوش کرد، زیرا اگر این نعمت‌ها برای مؤمنین باشد، مایۀ برکات است، و اگر برای کفّار باشد، ناپایدار و وسیلۀ قهر الهی است.