درود بر جهنم دوباره غیب شده بود همین که رومو به سمت جاده چرخوندم زنی میون جاده بود و برای اینکه زیرش نگیرم ترمز شدیدی کردم. کشیدم زیر زنه و چرخ های ماشین از روی تنش رد شدن، بخاطر ترمز شدید جفت راهنمای ماشین روشن شده بود و چشمک میزدن. خاله و رضا از خواب پریده بودن و با نگرانی ازم می‌پرسیدن چی شده؟ با دلهره گفتم: فک کنم یه زنو زیر گرفتم. هر سه‌مون پیاده شدیم با چراغ زیر ماشین و پشت ماشین و اطراف جاده رو بررسی میکردیم، سرمونو که چرخوندیم پارسا به همراه دونفر دیگه روی صندلی عقب نشسته بود و سریع اون دونفر غیبشون زد . به بقیه نگاه کردم خاله و رضا هم با سر تاکید کردن که این صحنه رو دیدن. دست و پام می‌لرزید و رضا جای من پشت فرمون نشست و خاله که ترس من از کنار پارسا نشستن دید کنار پسرش نشست و منم روی صندلی جلو نشستم . طبق آدرس به خانقاه شیخ هرمز رسیدیم، پارسا همه مسیر خواب بود و حالا بعد ایستادن جلوی در یکسره داد می‌کشید و خودش به شیشه و صندلی ماشین می‌کوبید. من و خاله پارسا رو نگه داشته بودیم تا آسیبی به خودش نزنه، قبل اینکه رضا در بزنه در خانقاه باز شد و مرد جوانی بهمون گفت؛ منتظرمون بودن. اما پارسا رو هیچ‌جوره نمی‌تونستیم کنترل کنیم و پیاده نمی‌شد، من و رضا و مادرش فقط نگهش داشته بودیم تا آسیب کمتری به خودش بزنه، مردی که دم در بود و به داخل رفت و درو بست. ادامه دارد...