✅ پی‌نوشت نوشتار جنگ جهانی قبل ظهور، جلوه «تدبیر، رحمت و حکمت الهی 2. «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ قَالَ: قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِی عَنِ الْکَافِرِ الْمَوْتُ خَیْرٌ لَهُ أَمِ الْحَیَاةُ فَقَالَ الْمَوْتُ خَیْرٌ لِلْمُؤْمِنِ وَ الْکَافِرِ؛ قُلْتُ وَ لِمَ؟ قَالَ: لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ: «وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِلْأَبْرارِ» (سوره آل‌عمران، آیه۱۹۸) وَ یَقُولُ: «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ» (سوره آل‌عمران، آیه۱۷۸) (عیاشی، التفسیر، ج۱، ص۲۰۶). 3. «الْمَوْتُ خَیْرٌ لِلْمُؤْمِنِ وَ الْکَافِرِ أَمَّا الْمُؤْمِنُ فَیَتَعَجَّلُ لَهُ النَّعِیمُ وَ أَمَّا الْکَافِرُ فَیَقِلُّ عَذَابُهِ وَ آیَهًُْ ذَلِکَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ تَعَالَی...» (ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج‌‌البلاغهًْ، ج۲۰، ص۳۴۴). 4. «دَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ عَلَی رَجُلٍ یَعُودُهُ وَ هُوَ شَاکٍ فَتَمَنَّی الْمَوْتَ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ لَا تَتَمَنَّ الْمَوْتَ، فَإِنَّکَ إِنْ تَکُ مُحْسِناً تَزْدَدْ إِحْسَاناً إِلَی إِحْسَانِکَ، وَ إِنْ تَکُ مُسِیئاً فَتُؤَخَّرُ تُسْتَعْتَبُ، فَلَا تَمَنَّوُا الْمَوْتَ» (طوسی، الامالی، ص۳۸۵). 5. اگر زندگی انسان، «مرتع و چراگاه شیطان» باشد، مرگ شایسته‌تر است: «فإذا کانَ عُمری مَرتَعا لِلشَّیطانِ فَاقبِضْنی إلَیکَ» (صحیفه سجادیه، دعای ش۲۰). مثال: شخصی امروز زنا می‌کند، فردا شراب می‌خورد، فردا فرزندش را برای فروش می‌گذارد و هرچه قدر هم عمر کند همینطور به گناه ادامه می‌دهد. 6. «لَوْ أَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَیَّامَ حَیَاتِی» (نعمانی، الغیبة، ص۲۴۵).‏ 7. «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: إِذَا تَمَنَّی أَحَدُکُمُ الْقَائِمَ فَلْیَتَمَنَّهُ فِی عَافِیَةٍ فَإِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً رَحْمَةً وَ یَبْعَثُ الْقَائِمَ نَقِمَةً» (کلینی، الکافی، ج۸، ص۲۳۳). 8. «عَن أبی بَصیرٍ، قالَ: قالَ أبو عَبدِ اللَّهِ: لِیُعِدَّنَّ أحَدُکُم لِخُروجِ القائِمِ ولَو سَهماً، فَإِنَّ اللَّهَ تَعالی‏ إذا عَلِمَ ذلِکَ مِن نِیَّتِهِ، رَجَوتُ لِأَن یُنسِئَ فی عُمُرِهِ حَتّی‏ یُدرِکَهُ فَیَکونَ مِن أعوانِهِ وأَنصارِه‏» (نعمانی، الغیبة، ص۳۲۰). 9. میسّر می‌گوید: نزد امام باقر آمدیم و سخن از صله‌رحم به میان آمد. امام باقر فرمودند: ای میسّر، چندین بار اجل و مرگ تو فرا رسیده بود. اما، خداوند به جهت صله‌رحم -اعم از دیدار، کمک مالی و...- که به فامیل‌ات داشتی، مرگ تو را به تاخیر انداخته است: «دَخَلْنَا عَلَی أَبِی جَعْفَرٍ وَ نَحْنُ جَمَاعَةٌ فَذَکَرُوا صِلَةَ الرَّحِمِ وَ الْقَرَابَةِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ یَا مُیَسِّرُ أَمَا إِنَّهُ قَدْ حَضَرَ أَجَلُکَ غَیْرَ مَرَّةٍ وَ لَا مَرَّتَیْنِ کُلَّ ذَلِکَ یُؤَخَّرُ بِصِلَتِکَ قَرَابَتَکَ» (مجلسی، بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۰۰).