جناب ظریف ! حتّی برای دفاع از خودت هم دیپلمات خوبی نیستی! کیان عبداللهی، معاون خبر خبرگزاری تسنیم نوشت: آقای ظریف صبح امروز بعد از مدتها سکوت، در دفاع از خودش و دیدگاهش متنی ناامیدکننده و حیرت‌انگیز منتشر کرد که نشان می‌دهد او حتی در دفاع از خودش هم ناتوان است و شدیداً به ضرر خودش عمل می‌کند؛ حال چنین فردی برای ۸ سال و در ظریف‌ترین شرایط، فرمان دیپلماسی کشور را به دست داشت! شخصیتی که اینچنین، سخنان رادیکال‌ترین منتقدان علیه خود را تلویحاً تایید می‌کند! لحن سخن ظریف در اواسط متن چنان است که ظاهراً ترکمانچای را هم نامطلوب نمی‌داند و می‌گوید: مردم کدام یک را بیشتر نکوهش می‌کنند آنها را که با آرزوی بازپس‌گرفتن سرزمین‌های از دست رفته در عهدنامه گلستان بخش‌های بیشتری را بر باد دادند یا آنها که ترکمانچای امضا کردند و حداقل بخشی از سرزمین‌ها را پس گرفتند.(نقل با کمی تلخیص) دفاعیه‌ی وحشتناکی است. چه کسی گفته اینجا هم «صنعت خرفروشی» است که بین ترکمانچای و شوهر دادن سرزمین‌های بیشتر باید یکی را انتخاب کنیم؟ راه سومی نیست؟ اینکه با لحاظ واقعیت‌ها، سرزمین‌ها را هم عاقلانه و با شجاعت پس بگیریم؟! البته برای برخی دوستان ظریف،راه چهارمِ بدتر هم هست! مثلاً اینکه حتی زشت‌تر از ماجرای ترکمانچای، در برهه‌ای جنگی هم نباشد و با خودِ هنر «مذاکره» سرزمین‌هایی را بدهیم برود! مثل اتفاقی که در قرارداد گلداسمیت اتفاق افتاد و در دوره‌ی ناصرالدین شاه قاجار بخش بزرگی از بلوچستان ایران به انگلستان واگذار شد! معلوم نیست چنین دام تحلیلی را چه کسی پیش پای آقای ظریف گذاشته که مجبور شده به سیاهچاله‌ی اینچنینی درباره ترکمانچای بیفتد؟ مگر نه اینکه شدیدترین منتقدانش هم می‌گفتند با دست فرمان ترکمانچای در #برجام جلو رفته است؟! نکته‌ی بعد: کمی جلوتر، جناب ظریف از اینکه سازشکارش هم بخوانند تلویحاً دفاع کرده و آن را اینچنین معنا می‌کند که "دستیابی به نقطه اشتراک و توازن برای حرکت به سوی آرمانهاست"! چه کسی این معنای من‌درآوردی از سازشکاری را به آقای ظریف تقدیم کرده که او را باز هم به چنین دامی کشانده؟! آنچه جامعه از سازشکاری می‌فهمد آن است که فردی بدون لحاظ آنچه واقعیت دارد، از سر بزدلی یا منفعت‌طلبی شخصی، منافع جمعی را حتی در مقیاس یک ملت به باد بدهد. متاسفانه همین نابلدی در دفاع چه دربارهی خود و چه دربارهی حق مردم بویژه در دوران آقایان ظریف و روحانی موجب شد که یک پنجرهی طلایی» برای توافق خوب با آمریکا و دیگر کشورهای عضو ۱۳۵ از دست برود