📌بررسی کنشگری زنان در مجلس شورای اسلامی (شماره یازدهم) 🔹مجلس یازدهم با ترکیبی از جریان اصولگرایان در حالی با مشارکت ۴۲ درصدی شروع به کار کرد که اگرچه این مشارکت پایین‌ترین سطح از حضور مردمی بود؛ اما عنوان رهبری مبنی بر انقلابی بودن مجلس در این دوره، مسئولیت را در تامین آنچه که وصف شده‌اند دو چندان می‌کرد. نسبتِ ثقیلی که رهبری میان نمایندگان و این مجلس برقرار کرده بود، برآمده از حضور جوانانی آماده‌ی خدمت، متخصص و البته منقادِ انقلاب بود. 🔹ابتدای شکل‌گیری مجلس یازدهم، مصادف با سالهای پایانی دولت مطرودِ تدبیر بود. انتظار می‌رفت که مجلس اصولگرایان، دولت را از طریق ابزارهای قانونی خود، بابت ترک فعل‌ها، خسارت‌های سنگین به کشور، سوء‌مدیریت‌ها و ... به مرحله‌ی پاسخگویی کشانده و بغض‌هایی که به امانت از مردم نمایندگی می‌کنند را در زمان مسئولیت با سکوت پس نزنند؛ که گویا تمامی فریادها برای زمانی است که مسئول نیستند! 🔹اما از مهمترین نقاط قوت این مجلس، شناخت اولویت‌های کشور بود. شناختی که یکی از خروجی‌های با ارزش آن منجر به تصویب قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها به حساب می‌آمد. قانون جهش تولید دانش‌بنیان، قانون جوانی جمعیت و تعالی خانواده، اصلاح قانون بانک مرکزی و تسهیل صدور مجوزهای کسب و کار و ... از دیگر نقاط قوت این دوره از مجلس بود. 🔹از نقاط ضعف این دوره از مجلس به مواردی هم چون، تقدم طرح‌ها بر لوایح و یا دخالت و اصرار نمایندگان بر جابه جایی معاون سیاسی وزیر کشور، ضعف در بُعد نظارت، ضعف در پاسخگویی و شفاف‌سازی مسائلی از قبیل: اعطای خودروهای شاسی‌بلند به نمایندگان مجلس و ... میتوان اشاره نمود. این در حالی بود که رهبری طی جلساتی با نمایندگان در خصوص تقدم لوایح بر طرح‌ها و یا عدم دخالت نمایندگان در انتصابات دولتی، تاکیداتی داشتند که وقعی به آنان نشد. 🔹اما فراکسیون زنان مجلس با زعیمی از تبار اندیشه و نفسِ‌تازه‌ای که مسائل زنان را نه عامیانه دید و نه عامیانه برای تحلیل آن گام برداشت. نفسِ‌تازه به تعبیری، برآمده از تخصص مبتنی بر عقبه‌ی علمی پژوهشی در حوزه زن و خانواده، به جوانی، به ایده و رویکردی بدیع، به وام‌داری از انقلاب و ... اختصاص دارد. 🔹در اَدوار مجالس مختلف پس از انقلاب، کم نبودند نمایندگان زن قانونگذاری که تنها یک دور در مجلس حضور داشتند و کم نبودند کسانی که بی‌صدا آمدند و بی‌صدا رفتند. اما برخی با وجود تک دوره‌ای بودن، کمترین اثرگذاریشان تغییر رویکردها بود. به بیانی، سیره‌ی متداول زنان نماینده تا پیش از این مجلس، تنها از حیث زن بودن و گاهاً فارغ از تخصص خود، کشیدن دستی بر سر مسائل زنان و پیگیری موضوعاتی با شدت و ضعف بوده است. دردِ اثرگذاری زنان قانونگذار در مجلس را نه در کمیت حضور باید جُست و نه در راه‌های برون رفتی هم‌چون ایجاد کمیسیون زنان، که در مجلس هشتم فراکسیون زنان در قالب طرح پیگیر آن بود. درد، نداشتن عقبه‌ی علمی پژوهشی بسیاری از زنان نماینده در حوزه زنان است که با این وصف نمی‌توانند پرچم‌دار شایسته‌ای برای پیگیری امور زنان در مجلس باشند. مادامی که عقبه‌ی علمی نباشد، شناخت درست و صحیحی از مسائل نیست به همین ترتیب، کمکی در جهت ارائه برنامه‌های مفید و کارآمد برای حل مسائل زنان صورت نمی‌گیرد و این قبیل مسائل به همین شکل در گرداب رویکردهای جریانی با موضوعاتی از پیش طراحی شده؛ دور باطل میخورند. (با احترامی سترگ به همه‌ی زنان کنشگری که از مجلس اول تا مجلس دوازدهم و از هر جریانی، قدم‌های شایسته‌ای برای تعالی و پیشرفت زنان و خانواده برداشتند)