اگر به لا اله الا الله ایمان داشته باشیم معتقد خواهیم بود که هر نیرو و تاثیری از سوی خداست. و اگر خدا نخواهد هیچ چیزی در این عالم موثر نخواهد بود. اما وقتی قوانین الهی را دور می زنیم و از پارتی استفاده می کنیم معتقدیم که پارتی هم نیروی موثری دارد که در اختیار خداوند نیست (یا اینکه خداوند خیر ما را نمی خواهد یا نمی داند پس خودمان باید دست و پا کنیم) و این دقیقا معنای شرک به خداوند است. وقتی کسی قانون را دور می زند تا نیروهایی جز نیروهای الهی به او کمک کنند، به کافی بودن نیروی الهی و به صلاح و مصلحت اندیشی های پروردگار شک دارد. در حالیکه مومن به خداوند در اعتقاداتش خداوند را برای یاری رسانی کافی و قادر می داند. او گمان نمی کند که گاهی لازم است خلاف قوانین عمل کنیم تا مصلحتی که خودمان آن را واجب می دانیم اتفاق بیفتد. همانا من بر خداوند - که پروردگار من و پروردگار شماست - توکّل کرده ام. هیچ جنبنده ای نیست مگر اینکه او مهارش را گرفته است. به یقین پروردگار من بر راهی راست است «#راه خدا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ @masirkhoda👈