مسیر طلبه
وقتی نان سنگک را از تنور نانوایی بیرون می آوریم سنگ های چسبیده به آن چنان داغ و سوزان است که با دست نمی توانیم آن ها را از نان جدا کنیم. حق هم همین است تا چنین داغ نباشد، نمی توانیم با آن نان بپزیم و طبیعتا اثری نخواهد داشت. اما به مرور وقتی از تنور می گیرد، می شود و دیگر با سنگ بی خاصیت باغچه تفاوتی ندارد. مگر اینکه سری با آن بشکنیم و شیشه ای با آن خرد کنیم. برای همین است که نانوا قبل از هر چیز باید تنور را روشن کند تا ساعتی بعد بتواند نانی بپزد و دست خلق الله بدهد. از طرفی وقتی حتی زیر زمین است همه نگرانند که چگونه آن را کنند و از گداختگی او در امان بمانند. با اینکه _اقیانوس_ها_آب این گدازه را فرا گرفته، اما هسته زمین خاموش نمی شود و به طریقی راه بیرون ریختن گدازه هایش و همه چیز را که بر سر راهش باشد پیدا می کند. و این شیوه را میلیون ها سال است که در پیش گرفته است و حتی هم ندارد. ما در سنگ داغ نانوایی هستیم که آتش زیر و بالای تنور نانوا ما را کرده است یا گدازه ای هستیم که از دل زمین می جوشد و گرمایش را از خودش گرفته و چیزی آن را سرد نمی کند؟ آیا ما در منتظر بخشی هستیم تا در ما حرکتی ایجاد شود و تکانی به خودمان بدهیم و چون جرقه ای بدرخشیم و باز خاموش شویم تا شاید باز کسی پیدا شود و جرقه ای در ما بگیراند. یا همچون زمین، داریم که هیچ خاموش کننده آتشی حتی اقیانوس ها آب نمی تواند آن را سرد و خاموش کند. در ، پرپیچ و خم و طلبگی اگر برای عبور از پستی ها و بلندی ها آتش درون ما روشن نباشد و برای حرکت نیاز به سوخت و داشته باشیم، باید بدانیم که زمانی فرا می رسد که اطراف ما به جای سوخت رسان ها و انگیزه بخش ها، دست اندازها، و ها فراوان خواهد شد آن گاه دیگر قدرتی برای حرکت در درون ما نخواهد بود که بتوانیم راه را ادامه دهیم و به برسیم. @masirtalabe
1.4هزار مشاهده