شعر ایرج میرزا دربارۀ شهادت حضرت علی اکبر (ع) رسم است هر که داغ جوان دید، دوستان رأفت برند حالت آن داغ دیده را   یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را   آن دیگری برو بفشاند گلاب و شهد تا تقویت کند دل محنت کشیده را   یک جمع دعوتش به گل و بوستان کند تا برکنندش از دل، خارِ خلیده را   جمع دگر برای تسلای او دهند شرح سیاهکاری چرخِ خمیده را   القصّه! هر کسی به طریقی ز روی مهر تسکین دهد مصیبتِ بر وی رسیده را   آیا که داد تسلیت خاطرِ حسین چون دید نعش اکبر در خون تپیده را؟   آیا که غمگساری و اندُه بری نمود لیلای داغ دیدۀ زحمت کشیده را؟   بعد از پسر، دل پدر آماج تیر شد آتش زدند لانۀ مرغ پریده را