ناصر نعمت پور: حدیثی که سبب شد آیت الله سبحانی (حفظه الله) از جوانی، دست به قلم شوند ... قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ : اَلْمُؤْمِنُ إِذَا مَاتَ وَ تَرَكَ وَرَقَةً وَاحِدَةً عَلَيْهَا عِلْمٌ تَكُونُ تِلْكَ اَلْوَرَقَةُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ سِتْراً فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَلنَّارِ وَ أَعْطَاهُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِكُلِّ حَرْفٍ مَكْتُوبٍ عَلَيْهَا مَدِينَةً أَوْسَعَ مِنَ اَلدُّنْيَا سَبْعَ مَرَّاتٍ 📚الأمالی،ج۱،ص۳۷ ترجمه: اگر مؤمن از دنیا برود و #یک‌ورقه از خودش باقی بگذارد که بر آن #علمی نوشته شده باشد، روز قیامت این ورقه بین او و آتش #حائل می‌شود،و نه تنها مانع از آتش است،بلکه خداوند تبارک و تعالی در #عوض‌هر‌حرفی که بر آن ورقه نوشته است، شهری وسیع‌تر از دنیا به اندازه هفت برابر به او اعطا می‌فرماید. ✅ بنده در دوران جوانی این حدیث را مشاهده کردم و #سبب‌شد که قلم به دست گرفته و آثاری را از خود به جای بگذارم. 📚برگرفته از سخنان آیت الله سبحانی در درس خارج اصول ـ نقل از افق حوزه: چهارشنبه ۳۰ دی ۱۳۹۴