تدریس و تألیف کتب
از سال ۱۳۲۴ تا ۱۳۵۸، میرزا خلیل هر روز در منزل خود در تهران به تدریس کتب علمی، فلسفی و فقهی برای طلاب علوم دینی در سطوح مختلف مشغول بود. در سالهای ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ نیز در دوره دکترا دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران احادیث وحی را تدریس نمود. از افرادی که در دروس تفسیر قرآن وی شرکت نمودند میتوان از سید محمود طالقانی[۱۸] ، مهدی بازرگان، یدالله سحابی و علی اکبر غفاری و نیز زین العابدین رهنما نام برد. از شاگردان وی میتوان، سید محمد حسین کاظمینی بروجردی، محمد خزائلی، ابراهیم بوذری و سید کریم امیری فیروزکوهی را ذکر کرد.
تألیفات میرزا خلیل بر حول چهار محور دعوت اسلام یعنی مؤسس دعوت (پیامبر)، کتاب دعوت (قرآن)، خانه دعوت (کعبه) و رهبران دعوت (ائمه) نگاشته شدهاست. معروفترین کتب وی، افق وحی[۱۱] شرح نهج البلاغه (آسمان و جهان)[۱۹] قبله اسلام - کعبه یا مسجد الحرام[۲۰] علی و الزهراء، سرچشمه آب حیات[۲۱] عنصر شجاعت یا هفتاد دو تن و یک تن (درهفت جلد)، بیت المقدس و تحول قبله و فتاوی صحابی کبیر سلمان فارسی است.