✍ دکتر عبدالحسین زرینکوب (بروجردی) مورخ شهیر ، در کتاب نامورنامه ، در مورد فردوسی می نویسد : 🔹این دهقان زاده طوس ، که در تمام شهر او را به نام ابوالقاسم فردوسی شناختند ، آرزو داشت ایران تازه یی بسازد ، ایران تازه ای که اسلام روح آن باشد و قدرت جسمانی و عنصری آن را کوشش و جوشش دهقانان ایرانی و کار و زحمت هوتخشان و پیشه وران نستوه آن به وجود بیاورد. 🔸 بازگشت به دنیای باستانی را که ورود اعراب به سرزمین ایران آن را در زیر آوار بیدادیهای گذشته اش مدفون کرده بود ، آرزو نداشت. 👈 به احیا آیین گذشته ، که در دنیای باستانی تمام قدرت های روحانی خود را در پشتیبانی پادشاهان خودکامه و هوس ران ساسانی صرف کرده بود، درمقابل آیین تازه هیچ نیروی روحانی و قدرت مقاومت نداشت ، نمی اندیشید... 🔸شیعه مذهب بود و مثل هم کیشان خود ، از تجاوز دایم ترکان سنی بر مرزهای شرقی ایران رنج می برد و عمال خلیفه بغداد را در مرزهای غربی آن ، مثل خودخلیفه به چشم غاصب می نگریست. 👈از کودکی چنانکه خودش همه جا می گفت ، به مهر حیدر پرورش بافته بود و مثل هر شیعه ی اخلاص کیش ، دوست داشت تا پایان عمر این دوستی و خاکباشی را نسبت به علی (ع) و خاندان او در درون جانش حفظ کند. پ ن : نشر دهید تا هیچ اجنبی نئوعثمانی هوس دزدی نام و آوازه ی بزرگان این سرزمین را در سر نپروراند. 🔘 کارگاه آموزشی / تاریخ بدانیم 🆔https://eitaa.com/joinchat/2976842002C42d75c84f3