🎬🔴 یک‌ مو از خرس کردن غنیمت نیست! 🟥فستیوال برلیناله سیاسی‌ترین فستیوال سینمایی در دنیاست🟥 🟧جشنواره برلین را در اوج جنگ سرد، یک افسر فیلم (film officer) که در بخش آمریکایی «کمیساریای عالی» فعالیت می‌کرد، به راه انداخت. اسکار مارتای پیشنهاد تاسیس جشنواره برلین را از طریق کمیته‌ای شامل اعضای سنای برلین و افرادی از صنعت فیلمسازی آلمان در 9 اکتبر 1950 ارائه کرد. 🟡از طریق تلاش و اعمال نفوذ او دولت نظامی آمریکا مستقر در آلمان به کمک مالی و اعطای وام برای برگزاری نخستین سال‌های جشنواره بین‌المللی فیلم برلین متقاعد شد. از 70 دوره این فستیوال، رئیس هیات‌داوران 16 دوره آمریکایی بوده، 12 بار انگلستان و هشت‌بار فرانسه این جایگاه را داشته و خود آلمان تنها هشت‌بار توانسته این جایگاه را در جشنواره‌ای که برگزارکننده آن است، داشته باشد. 🟢برای توجه به نفوذ آمریکا در برلین و البته تاثیر ملیت رئیس هیات‌داوران آن می‌شود به تنها دوره‌ای از این جشنواره که داوری‌ها نیمه‌کاره رها شدند، اشاره کرد. در دوره بیستم جشنواره برلین که سال ۱۹۷۰ برگزار شد و جرج استیونز آمریکایی رئیس هیات‌داوران آن بود، داوری انجام نپذیرفت. جشنواره از اواسط آن به حالت نیمه‌تعطیل درآمد و دلیل این اتفاق نمایش فیلم آلمانی «ok» بود که تجاوز چند نظامی آمریکا به دختری ویتنامی را به‌طور تلویحی روایت می‌کرد و باعث خشم آمریکایی‌ها و تعطیلی داوری‌های فستیوال شد. اما همه سیاسی‌کاری‌ها بعد از جنگ اوکراین با روسیه از قبل هم واضح‌تر و علنی‌تر شد و دیگر حضور رسمی ایران در این رویداد را عملا غیرممکن کرد. 🔵آنها حالا رسما اعلام کرده‌اند هیچ فیلمی را اگر در ساختار رسمی ایران تولید شده باشد به هیچ‌کدام از بخش‌های رقابتی‌شان راه نمی‌دهند. با توجه به این وضعیت سوال اینجاست که چه فیلم‌های فارسی‌زبانی می‌توانند در برلیناله حضور داشته باشند؟ طبیعتا دو دسته فیلم این امکان را پیدا می‌کنند. گروه اول فیلم‌هایی هستند که در خارج از ایران ساخته شده باشند. سال‌ها برای ایجاد چیزی به اسم «سینمای در تبعید ایران» تلاش شده اما این ماموریت حتی در یک نسخه هم نتوانسته به موفقیت کامل برسد. روش دوم تولید فیلم‌هایی در داخل ایران است که مطابق با سیاست‌های اروپای غربی تولید شده باشند. خود این فیلم‌ها هم از دو راه امکان تولید شدن دارند. 🟣روش اول تولید زیرزمینی است که البته به‌راحتی امکان‌پذیر نیست و روش دوم اخذ مجوزهای قانونی برای تولید است، حتی اگر بعدها مجوز پخشی در کار نباشد. فیلمی مثل «کیک محبوب من» با استفاده از این روش تولید شد و تنها راه جلوگیری از جلوی دوربین رفتن آن، رصد درگاه ورودی سرمایه برای تولید فیلم بود. وقتی تجربه نشان داده که هر فیلمی در ایران با فاند اروپایی تولید شود، بعدها مشکل‌ساز خواهد شد، عدم توجه به این موضوع از جانب دستگاه‌های متولی سینما در داخل کشور جای سوال دارد. 🟤امسال چند فیلم فارسی‌زبان در برلیناله حضور داشتند. جایزه بهترین فیلم انجمن منتقدان بین‌المللی فیلم (فیپرشی) در جشنواره برلیناله را به خود اختصاص داد و جایزه ویژه هیات داوران جماعت کلیسایی هم به لیلی فرهادپور و اسماعیل محرابی تعلق گرفت. همزمان، فیلم سینمایی «شهید» به کارگردانی نرگس کلهر برنده جایزه بخش فوروم این جشنواره شد. بخشی که از سال ۱۹۸۶ به جشنواره برلیناله اضافه شد و اولین بار است که یک فیلم فارسی‌زبان برنده آن می‌شود. نرگس کلهر در این فیلم بخشی از زندگی خود را روایت می‌کند که می‌خواهد واژه «شهید» را از نام خانوادگی خود حذف کند اما با دشواری‌های بروکراتیک آلمان مواجه می‌شود. علی‌یار راستی هم با اولین فیلم بلند خود به نام«خمیازه بزرگ تاریخ» که در بخش «مواجهه» به نمایش درآمد جایزه ویژه هیات داوران را دریافت کرد. فیلمی که صابر ابر و ندا جبرئیلی هم در آن بازی کرده‌اند. ⚫تقریبا تمام حرف‌هایی که می‌شود درباره جشنواره برلین و رویکرد سیاسی آن زد قبلا گفته شده‌اند و همه مخاطبان چنین بحث‌هایی به قدری با شواهد علنی و عیان روبه‌رو شده‌اند که جبهه خودشان را آگاهانه انتخاب کنند. ظاهرا دیگر صلحی وجود ندارد و تا اطلاع ثانوی نمی‌تواند داشته باشد. فستیوال‌های فرنگی علنا سیاسی رفتار می‌کنند و کسانی که به جوایزشان استناد یا افتخار می‌کنند هم یک رفتار سیاسی انجام می‌دهند نه اینکه نماینده یک سلیقه به‌خصوص هنری باشند. 🔰 ادامه گزارش را در سایت فرهیختگان بخوانید: https://farhikhtegandaily.com/amp/95410/یک-مو‌-از-خرس-کندن-غنیمت-نیست/ @matsa_ir