قتل‌عام کارگران زمان شاه کریستین دلانوا مورخ فرانسوی در کتاب «ساواک» می‌نویسد: «اعتصابات کارگری که رفته‌رفته رنگ مطالبات افراطی به خود می‌گرفت و می‌رفت که نظام شاهنشاهی را به خطر بیندازد، به‌طرز وحشیانه‌ای سرکوب شدند. از قراین چنین بر می‌آید که اعتصاباتی نظیر نمونهٔ ذیل کم شمار بوده‌اند. در سال ۱۳‌۵۰ کارگران کارخانهٔ پارچه‌بافی کرج برای افزایش دستمزد و بهبود شرایط کار دست به اعتصاب می‌زنند. آن‌ها برای حمایت از ادعای خود تصمیم می‌گیرند، به سوی تهران راهپیمایی کنند. بین راه ژاندارمری راه را بر آنان می‌بندد. به موجب خبر منتشر شده در روزنامهٔ لوموند آن روزها، در این درگیری سه تن از کارگران کشته شدند؛ ژاندارم‌ها خشمگین بودند! تظاهرات به رگبار مسلسل بسته شد. حداقل بیست نفر کشته و تعداد کثیری مجروح شدند. بنی‌صدر که آن روزها در پاریس به سر می‌برد، تعداد کشته‌شدگان عرصه کارزار را سی و دو نفر اعلام کرد. در مجله له‌تان مدرن، بهروز آزاده، روزنامه‌نگار ایرانی، همدستی مطبوعات غربی و رژیم شاه را به باد انتقاد می‌گیرد. خبرنگار لوموند از سه کشته و دوازده مجروح حرف می‌زند و از ماجرا چونان حادثه‌ای اسف‌بار یاد می‌کند که از بی‌مسئولیتی چند تن ژاندارم که گویا ماشهٔ مسلسلشان بدون ضامن بوده، به بار آمده است. در واقع در این درگیری باید ده‌ها کشته و مجروح برجای مانده باشد. روزنامه‌نگار مزبور در خاتمه مقاله، از مبارزه قهرمانانه پرولتاریای ایرانی یاد می‌کند». ☫#بسیج_کارکنان_دانشگاه_علامه_طباطبایی☫ ☫‎@me_atu ☫