🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸   💗#پناهم_بده 💗 قسمت ۳۰ لب هاش رو جمع کرد و گفت: مگه ميشه؟ بزار من نگاه مي کنم. با لبخند پاکت رو آروم باز کرد و قبض رو برداشت. نگاهش کرد و لبخند زد . يک قدم جلوتر رفتم و پرسيدم: چي شد مامان؟ - هيچي؛ سيصد و پنجاه تومانه. دوباره خنديدم و گفتم: دستشون درد نکنه! لوح و تقديرنامه رو از مامان گرفتم و به اتاقم رفتم. لباس هام رو عوض کردم و رو به پوستر وايسادم - ديگه نمي خوام مشتاق باشم، ديگه نمي خوام خوشحال باشم، ديگه ثانيه شماري نمي کنم؛ شايد اين طوري بيشتر به آرزوم نزديک بشم. ديگه اصراري ندارم حتما بيام؛ خودت هر وقت طلبيدي، ميام. الان ديگه رئيسي نيست که بخواد مرخصي بابا رو کنسل کنه، يا پول ندارم که وسط راه به کسي ببخشم و ... حرف هاي مامان تو گوشم پيچيد که هر از گاهي مي گفت: تو يک قدم جلو بري،خدا ده قدم مياد. اين دنيا جواب کارهات رو مي گيري؛ تو خوبي کن، حتي کم ولي، جوابش رو دوبرابر مي گيري. کمک هزينه؟ امير رضا؟ نامه؟ يعني... يعني بلند مامان رو صدا کردم و به آشپرخونه رفتم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸   💗#پناهم_بده 💗 قسمت ۳۱ توي اتوبوس وي آي پي، کنار الهام که هندزفري توي گوشش بود، نشسته بودم. هنوزهم نمي خواستم باور کنم که چند ساعت ديگه به مشهد مي رسيم؛ اگه خواب باشه چي؟ نگاهي به اتوبوس و بچه ها و خانوم صادقي کردم. صداي خنده ي بچه ها و خوراکي هاي دستشون و صلوات هاي گاه و بي گاه، همه چي واضح و واقعي بود. چشم هام سنگين شده بودن. آروم روي هم گذاشتم که خوابم برد. ** با صداي الهام، چشم هام رو باز کردم که مي گفت: سوگل! بلند شو، رسيديم. سر جام صاف نشستم. چي داشت مي گفت؟ رسيديم؟ ولي من... من آماده نيستم. نفسم برام سخت شده بود. نگاهم رو از چشم هاي الهام بر نمي داشتم، جرئت نداشتم به جايي نگاه کنم. دست هاي سردم رو توي دست هاش گرفت و لبخند زد: بلند شو سوگل! ما الان مشهديم. آروم نگاهم رو از چشم هاش گرفتم و به اتوبوس نگاه کردم. بچه ها بلند شده بودن و داشتن پياده مي شدن. نفس عميقي کشيدم و بلند شدم. چادر مشکيم رو از توي کيفم برداشتم و دستم گرفتم. ╭┅┈┈┈┈┈┈┈╼┅╮ 𑁍▹ ڪپی‌آزادباذڪرصلوات ◃𑁍 𑁍▹@merajoshohadayezarand◃𑁍 𑁍به معراج شهدا بپیوندید𑁍 ╰┅╾┈┈┈┈┈┈┈┅╯