✅آخرین تحولات در لیبی ✅2⃣
ترکیه: با آغاز اعتراضات و جنبش های مردمی موسوم به "بهار عربی" در سال ۲۰۱۰، ترکیه در صف حامیان این اعتراضات قرار گرفت و از اخوان المسلمین که در مصر، سوریه، تونس و لیبی دارای جایگاهی مردمی وسیعی بود حمایت کرد. در واقع رجب طیب اردوغان و احمد داوود اغلو وزیر خارجه وقت ترکیه و طراح سیاست خارجه این کشور معتقد بودند که قدرت گرفتن اخوان المسلمین می تواند نفوذ ترکیه در این کشورها را به شکل مطلوبی افزایش دهد. این امر باعث شد سیاست خارجی ترکیه در یک چرخش ناگهانی از سیاست «صفر کردن مشکلات با همسایگان» به سیاست حمایت از انقلاب های مردمی و دخالت در این کشورها تغییر یافته و در نتیجه آنکارا تبدیل به به یکی از طرف های درگیر در انقلاب ها و جنگ های داخلی منطقه شد.
حضور ترکیه در لیبی بسیار گسترده تر و بیشتر از مناطق دیگر است، زیرا لیبی کشوری است با منابع سرشار نفت و گاز طبیعی، عضو کشورهای تولید کننده نفت اوپک و جزء ده کشور مهم صادره کننده نفت در جهان. موقعیت جغرافیایی این کشور در شمال آفریقا و مرزهای طولانی دریایی با اروپا از دیگر خصوصیاتی است که توجه ترکیه را به این کشور جلب کرده است. اردوغان سعی دارد تا با دور زدن یونان یک مرزی آبی برای خود در شرق مدیترانه ایجاد کند و از ذخایر عظیم نفت و گاز این منطقه سهمی بدست آورد.
روسیه: روسیه همچون دیگر بازیگران بین المللی در صدد نقش آفرینی و تحقق اهداف خاص خود در بحران لیبی است. مسکو طی دهه های گذشته در سیاست داخلی و خارجی لیبی به ویژه در دوره معمر قذافی نقش اساسی داشته و اکنون می کوشد حضور خود را در این کشور خصوصا در سایه حضور سایر رقبای منطقه ای و جهانی تداوم بخشد.
روسیه پس از سقوط قذافی از سال 2014 با ژنرال حفتر تعامل مستقیم داشته است تا حدی که حفتر در یارگیری های داخلی و بین المللی از این تعامل به عنوان حمایت بی قید و شرط روس ها از خود یاد کرده است.
اما حمایت روس ها از حفتر در گذر زمان یک جانبه نبوده است. در واقع مسکو در این میان منافع دولت مرکزی لیبی یعنی فائز السراج در طرابلس و مصراته را نیز از نظر دور نداشته و سعی کرده در تعامل با طرفین قدرت در لیبی، نوعی توازن نسبی را در این کشور برقرار کند.
روس ها از سال ۲۰۱۶ به بعد سعی کردند با دولت وفاق ملی ارتباط برقرار کنند، اما در سال ۲۰۱۸ این رابطه کمرنگ شد و بلکه فعالیت هایی را علیه منافع دولت در طرابلس انجام دادند که مورد رنجش خاطر شدید دولت مرکزی شد.
از نگاه برخی ناظران حرکت پاندولی روسیه در لیبی به دلیل حفظ نفوذ در این کشور و نیز پایگاه های متعددی است که از زمان قذافی در این کشور تاسیس کرده بود، به ویژه پایگاه نظامی «الوطیه» است که روسیه هنوز از آن برای انجام کمک های لجستیک به سوریه و گاه ونزوئلا بهره برداری می کند.
بنابراین، روسیه ناچار به حمایت از ارتش این کشور است، چرا که امنیت پایگاه های آن در لیبی در دست ارتش این کشور است.
اما از سوی دیگر مسکو تعدادی قراردادهای غیرنظامی با دولت سابق لیبی امضاء کرده بود که از جمله آن ها احداث خط راه آهن سرت - بنغازی است که به راحتی نمی تواند از منافع اقتصادی طولانی مدت این طرح و تداوم حمایت های دولت وفاق ملی از آن چشم پوشی کند.
بنابر این روس ها نمی خواهند در لیبی هیچ شانسی را به راحتی از دست بدهند و در همین راستا سیاستی را در قبال این کشور آفریقایی در پیش گرفته اند تا بتوانند با هر دو طرف دعوا یعنی ژنرال حفتر در طبرق و فائز السراج در طرابلس رابطه خوبی داشته باشد، هر چند کفه حمایت از حفتر سنگینتر است.
مصر: مصر به عنوان همسایه شرقی لیبی، حضور اخوان المسلمین و ترکیه در لیبی را تهدیدی برای امنیت ملی خود می داند. مقامات مصری معتقدند که این حضور در بلند مدت می تواند به گسترش نفوذ و حمایت ترکیه از اخوان المسلمین مصر شود. به همین دلیل قاهره در کنار ژنرال حفتر ایستاده و از او در مقابل دولت وفاق ملی حمایت می کند.
پیش از پیروزی های نظامی اخیر دولت وفاق و متحدانش بر نیروهای ژنرال حفتر، این نیروها همواره دشمنی خود با حکومت مصر را اعلام و خود را در صف حمایت از مخالفان عبدالفتاح سیسی، رئیس جمهور مصر به ویژه اخوان المسلمین قرار داده اند.
قبل از آغاز عملیات نظامی دولت وفاق لیبی و متحدش ترکیه به شرق لیبی و هلال نفتی سرت- جفرا، ژنرال سیسی در حضور جمعی از سران قبایل شرق لیبی که برای دیدار با وی به مصر سفر کرده بودند خطاب به آن ها اعلام کرد که هلال نفتی سرت- جفرا عمق راهبردی و خط قرمز مصر است و هرگونه تعدی به آن با عکس العمل شدید نیروهای مسلح مصری مواجه خواهد شد.
#تحول
#روشنگری