🔹 پدران و مادران قدیم در طول روز، چند ساعت با فرزندان شان که ماها باشیم، در مورد خطرات دوستیها و تعاملات ما با دیگران، صحبت و گفتگو می کردند؟ ما چند ساعت با بچه هامان باید صحبت و گفتگو کنیم؟ 🔹 اگر برای گفتگو با بچه ها وقت نگذاریم و خطرات مختلفی که رسانه ها و دوستی های مجازی و بازی های کامپیوتری برای دنیا و آخرت آنان ایجاد می کنند، را به آنان نگوییم؛ قطعا و جزما وظیفه ی شرعی و انسانی خودمان را در حق آنان عمل نکرده ایم. 🔹 فرزندان مان به هر جایی از فضای مجازی سر می زنند باید قبلش ما ته و توی آن فضاها را درآورده باشیم. 🔹 این را بدانیم که آن دسته از سایت ها و پیجها و گروه ها و کانالهایی که هدفشان ایجاد تغییر در "باورها و اعتقادات بچه ها" است هزاران هزار بار از کانالهای مستهجن و ضداخلاقی برای حیات فرزندان مان، خطرناک تر هستند. 🔹 به بچه هامان روراست و صادقانه بگوییم که ما همه ی ورود و خروج های تو به فضای مجازی را رصد می کنیم و این کار را آشکارا و قانونمند انجام میدهیم و نه جاسوسانه! 🔹 تصویر پدر و مادر نباید عین تصویر جاسوس ها در ذهن بچه ها جای بگیرند بلکه آنان باید والدین خود را بسان ماموران امنیتی که هدفشان ایجاد امنیت در شهرها هست، تلقی کنند. 🔹 کودکانی که زیاد برای فضای مجازی وقت می‌گذارند به مرور زمان مرز بین خیال و واقعیت را گم میکنند. تبعات این آسیب این است که رفتارهای پرخاشگرانه در آنان ایجاد میشود و نسبت به درد و رنج دیگران غیرحساس میشوند و اعتنایی به مشکلات دیگران نمی کنند و به خاطر این بی اعتنایی حتی وجدانشان هم آزرده نمی شود. 🔹بازی هایی که محتوای آن ها جنگی و کشتن دیگران است، پیام های غیرمستقیم خطرناکی را به بچه ها منتقل می کند. من شخصا یا اجازه ی اجرای چنین بازیهایی را به بچه هایم نمی دهم و یا کلی حرف و تفسیر قبلش برای آنها بیان می کنم. اگر این روشنگریها را انجام ندهیم، این بازی های قتل و غارت، کودکمان را خشن می کند و از همه بدتر این که در جهان واقعی هم دوست میدارد که عین این کارها را انجام دهد چرا که لذتش را در این بازیها تجربه کرده است. 🔹 چه بخواهیم و چه نخواهیم متاسفانه، کودکان الگوهای خود را از شخصیت های کارتونی و شخصیتهای سینمایی و کاراکترهای بازیها انتخاب می کنند و میدانیم که بسیاری از این شخصیتها، ساخته ی ذهن افراد ضدخدا و ضددین و ضداخلاق هستند. 🔹 والدین عموما از این که بشنوند خدای ناکرده فرزند نوجوان شان اعتیاد به سیگار یا مواد مخدر پیدا کرده است، به شدت ناراحت و مکدر و مضطرب و شاید نابود میشوند اما همین والدین به دست خودشان کاری می کنند که فرزندان شان به اینترنت به شدت معتاااااااد شوند. 🔹 آیا اعتیاد به اینترنت خطرناک تر است یا اعتیاد به حشیش و تریاک؟ هر دو بدهستند اما کدام یک بدترند؟ 🔹اگرچه اعتیاد به مواد مخدر هم به دین و آخرت انسان صدمه می زند اما میزان صدماتی که محتواهای ضددینی و ضداخلاقی موجود در اینترنت بر دین و آخرت بچه ها وارد میکند، هزاران برابر قوی تر و شدیدتر است. 🔹 چرا دختر نوجوان من و پسر نوجوان من باید این اجازه را از طرف من داشته باشد که به راحتی در شبکه های اجتماعی پرسه بزند و بچرخد؟ آیا پرسه زدن در نیمه های شب در کوچه پسکوچه های واقعی شهر برای آخرت بچه ام خطرناک تر است یا پرسه زدن های شبانه و مخفیانه ی او در شبکه های اجتماعی؟ 🔹 اگر من که مثلا سواد خواندن و نوشتن دارم و سه چهارتا مدرک دانشگاهی هم دارم، خطرات پرسه زدن های بچه هایم در کوچه پسکوچه های اینستاگرام و تلگرام را نمی فهمم، باید خودم را یک آدم بیسواد محسوب کنم: یک بیسواد رسانه ای😔 🔹 توجیه نادرستی که منجر به فریب ما والدین میشود این است که: بچه باید خودش بتواند خودش را کنترل کند و به زور نمی شود جلوی او را گرفت. 🔹 اما هیچ بچه ای به یکباره تبدیل نمیشود به بچه ای که شب و نیمه شب در پسکوچه های واقعی شهرها پرسه بزند. جلوی پرسه زدن بچه های هفت هشت ده ساله را میتوان گرفت. آن چیزی که قابل کنترل نیست این است که بچه ها را از هفت سالگی هشت سالگی شان به پرسه زدن عادت بدهیم تا به سن نوجوانی و سپس جوانی برسند. جوانان معتاد به پرسه زدن را معمولا نمیتوان کنترل کرد اما او یک پرسه زن بالفطره به دنیا نیامده بود😊 🔹چاره ای نداریم جز این که برای کودک خود وقت کافی بگذاریم و با او صحبت کنیم. بچه ها امانتهای خداوند در دستان ماهستند، باید به همان نحوی که خداوند می پسندد، از این امانتها نگهداری کنیم. #سبک_زندگی ⚠️ کانال آموزش سواد رسانه‌ای با محوریت راهکارهای محافظت از باورهای دینی 👇 @amoozesh_savadresaneh 🆔@mjafari_ir