تعدی سربازان معاویه به یک زن مسلمان و یک زن غیر مسلمان و فریاد امام علی (ع) از این ستم، فراز مشهوری از خطبه ۲۷ نهج البلاغه است که اگر هزاران هزار بار خوانده شود کم است. ….. اطلاع یافته ام یکى از سربازان معاویه به یک زن مسلمان حمله کرده و دیگرى به زنى غیر مسلمان که با مسلمانان هم پیمان بوده است و سپس طلاهاى او را از بدنش بزور بیرون آورده است و زن تنها وسیله ى دفاعش التماس، خواهش و گریه و درخواست کمک بوده است. سربازان معاویه بدون رنج و زحمت و بدون ریختن یک قطره خون و زخم دیدن با دست پر بازگشته اند. اگر مرد مسلمانى از این پس از روى تأسف و غصه بمیرد سزاوار است و سرزنش نمى شود. بسیار جاى تعجب است بخدا سوگند اتحاد اینان در راه باطل و اختلاف و متفرق بودن شما در راه حق قلب را ریشه کن میکند و غم را افزایش مى دهد. فریاد امام علیه السلام روى شما زشت باد، زیان و ضرر متوجه تان گردد، هدف دشمن شده اید. به شما حمله می کنند، شما تکان نمى خورید، با شما جنگ می کنند، شما از خود دفاع نمى کنید پیروان معاویه گناه می کنند و شما به گناه آنان راضى هستید. به هنگام تابستان مى گویم بجنگ آنها برویم مى گوئید هوا گرم است مهلت بده هوا خنک شود، وقتى در هواى خنک دستور جنگ مى دهم مى گوئید هوا سرد است صبر کن هواى سرد برود. همه ى این بهانه ها بخاطر فرار از سرما و گرما است وقتى از گرما و سرما فرار مى کنید بخدا سوگند بطور حتم از شمشیر بیشتر فرار مى نمائید. اى مرد نمایانى که مرد نیستید؛ کودکان بزرگسال نما با اندیشه هاى نو عروسان، دوست داشتم شما را ندیده بودم و نمى شناختمتان. https://eitaa.com/modafezist