■●عارف بالله مرحوم حاج اسماعیل ●■ ■نه انتظار ما طوری است که آنها پهلوی ما بیایند و نه حرکت ما جوری است که ما به آن طرف برویم و آنها را ببینم. اگر به راستی منتظری، چرا لاغر و خانهنشین نشدهای؟ به محض اینکه حقیقتاً منتظر بشوی، او رسیده است. ■آیا خوب است آدم این‌قدر بیرگ باشد؟ دوستت یک ساعت دیر از سفر بیاید، این همه تقلاّ میکنی. اگر انتظار داری، آثارش کو؟ اگر انتظار داری، باید غم دنیا برود. حتّی اگر خود امام هم دیر آمد، با او دعوا نکنی و هی نگویی عَجِّل. ■البته طلب تعجیل ظهور برای افراد مبتدی خوب است، ولی بالاتر از آن هم هست و آن وقتی است که از تقلاّی خودت مأیوس شدی و در خانهات نشستی و چشم و گوش به در ماندی. از آن بالاتر وقتی است که منتظرِ در هم نیستی و از آن هم مأیوس شدی. چنین فردی خود حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه پهلویش نشستهاند و همهی ملائکه نگاهش میکنند. کسی که میتواند خدمت حضرت برسد، ولی معرفت حضرت چنان همهی وجودش را پر کرده است که میتواند طاقت بیاورد و خدمت ایشان نرود، چنین کسی به حضرت علیه السّلام راه دارد. ■او میبیند که دلش تا دیروز غنچه بود، در خودش فرو رفته و بسته و گریان، ولی امروز باز و شکفته شده و عطر آن همهی وجودش را گرفته است. از اینجا میفهمد که آقا تشریف آوردهاند. ■● - تألیف استاد مهدی طیّب●■ @mohamad_hosein_tabatabaei