داســتــان مـعـنــوی ✍شیخ رجبعلی خیاط می‌فرمود: 🔸در روزهای اوایل هیئت مایل بودم تمام کارهای مجلس را خودم انجام دهم خودم مداحی می‌کردم، چای میدادم و اغلب کارهای دیگر 🔹شبی مشغول دادن چای به عزاداران بودم که دیدم جوانی که اصلاً ظاهر مناسبی نداشت وارد مجلس شد و گوشه ای نشست یقه اش باز بود و گردنبند به گردنش وضع لباسش هم خیلی نامناسب بود 🔸به همه چای تعارف کردم تا رسیدم به جوان چشمم به پایش افتاد دیدم جورابی نازک شبیه جوراب های زنانه به پا دارد غیظ کردم و با عصبانیت سینی چای را مقابلش گرفتم، یکی از استکان‌ها برگشت و چای روی پایم ریخت و سوخت 🔹از این سوختگی زخمی در پایم به وجود آمد که خیلی طول کشید تا خوب شود برای خودم هم این سؤال پیش آمده بود که چرا زخم پایم خوب نمی‌شود 🔸شبی به من گفتند: شیخ! آن جوانی که با عصبانیت چای به او تعارف کردی هر چه بود مهمان حسین علیه‌السلام بود نباید چنین رفتاری را با او مرتکب میشدی 📚کشکول کشمیری، صفحه ۱۲۳