✴️ شکست در افغانستان و شکاف در دو سوی آتلانتیک
🔸خروج از افغانستان یک شکست به تمام معنا برای غرب، به ویژه سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ناتو بود، شکستی مفتضحانه و غیرقابل انتظار. این پیمان نظامی همین چند وقت پیش بود که در نشستی در سطح سران تصمیمات بسیار مهمی گرفت و قرار شد نقشی بسیار بزرگ‌تر از دفاع از اروپا و به عبارت بهتر، کشورهای عضو بازی کند. اگر ناتو روزگاری برای مقابله با بلوک شرق تشکیل شده بود، امروز با نبود چنین بلوکی ماهیت اصلی خود را از دست داده و نیاز به بازتعریف ماموریت‌ها داشت. کشورهای اروپایی به عنوان پرتعدادترین اعضا، نقشی بسیار کم‌رنگ در این اتحادیه نظامی بازی می‌کنند و بار اصلی ماموریت‌ها بر دوش امریکا است.
🔸در واقع، اگر قدرت و توان نظامی امریکا نباشد، اگر قدرت تجهیزاتی و پولی امریکا نباشد کشورهای اروپایی بودن و نبودنشان در این پیمان نظامی هیچ ارزشی ندارد. رئیس‌جمهور پیشین امریکا از اینکه می‌دید کشورش دارد خرج کشورهای اروپایی را می‌کشد و این کشورها به جای پرداخت حق السهم خود در ناتو به ارتش‌های چندهزار نفری و بودجه‌های چند میلیارد دلاری عادت کرده‌اند حتی تلاش کرد تا پایگاه‌های امریکا در اروپا را تعطیل کند. ترامپ قصد داشت به طرف‌های اروپایی یادآور شود که اگر می‌خواهند همچنان بخشی از ناتو باشند و ناتو از آن‌ها در برابر روسیه دفاع کند، باید حق السهم خود را بدهند.
🔸با این حال اروپایی‌ها تحت فشار امریکا با تغییر ماموریت ناتو از دفاع از اروپا به «دفاع از جهان» مدنظر امریکا موافقت کردند و اولین جرقه‌های این موافقت را می‌شد در حضور نظامیان عضو ناتو در عراق دید. در ماموریت جدید ناتو، قرار بود همه کشورهای عضو در هر نقطه کره زمین حضور داشته باشند، اما رفتار امریکایی‌ها در افغانستان نشان داد که این پیمان نظامی بیش از آنکه در عمل توانایی چنین اقدامی را داشته باشد، روی کاغذ قدرتمند است. سقوط کابل، آن هم در چند روز نشان داد ماموریت ناتو برای «تمدن‌سازی غربی» و جنگ با «دشمنان این تمدن» بیش از شروع شکست خورده است.
🔸در طول روزهای گذشته صحبت‌های بسیاری در مورد آنچه در افغانستان روی داده در میان مقامات کشورهای اروپایی در جریان بوده و آن‌ها از اینکه توسط متحد آن سوی آتلانتیک خود بی‌خبر و بی‌اطلاع گذاشته شده‌اند عصبانی و به هم ریخته‌اند! آن‌ها رسما نمی‌دانند که ناتوی فعلی باید چه کند، نیرویی که به لحاظ تجهیزات و قدرت سخت و نرم در یک ائتلاف قدرتمند بدون رقیب است، با توجه به این افتضاح به هیج عنوان نمی‌تواند نقشی برای آینده خود متصور شود. آنچه از اظهارات مسوولان و مقامات اروپایی بر می‌آید بیانگر این مهم است که آن‌ها به شدت از نقشی که برای آینده ناتو در نظر گرفته بودند سرخورده شده و آن را غیرقابل اجرا می‌دانند.
🔸مهمترین خروجی این اظهارنظرها این است که اروپا باید نیروی نظامی و ائتلاف نظامی خود را داشته باشد و تکیه بیش از اندازه به امریکا در بزنگاه، باعث شکست این کشورها در هر ماموریتی خواهد شد. آن‌ها خواستار تغییرات اساسی شده‌اند اما به دلیل اینکه این کشورها همچنان در تامین بودجه و نیروی کافی برای تشکیل یک ائتلاف نظامی ناتوان هستند سعی می‌کنند کمتر از آن حرف به میان بیاورند. آرمین لاشت، محافظه‌کار آلمانی که قصد دارد جانشین آنگلا مرکل به عنوان صدراعظم شود، خروج آمریکا ازافغانستان را «بزرگترین فاجعه‌ای که ناتو از زمان تأسیس آن تجربه کرده است» خواند.
🔸ترزا می، نخست‌وزیر سابق بریتانیا که به عنوان اولین رهبر خارجی شتابان به دیدار ترامپ که تازه به ریاست جمهوری رسیده بود رفت، در پارلمان پرسید: آیا واقعا اطلاعات ما آنقدر ضعیف بود؟ آیا درک ما از دولت افغانستان آنقدر ضعیف بود؟ آیا دانش میدانی ما خیلی ناکافی بود؟ یا ما فقط فکر می‌کردیم که باید از ایالات متحده پیروی کنیم و بدون آمادگی امید داشتیم که همه چیز یک شبه خوب شود؟
🔸یاب دی هوپ شفر که بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ دبیرکل ناتو بود، گفت که انتقاد اروپایی‌ها از بایدن کاملاً دقیق و در عین حال بی‌ربط بود، زیرا ما اروپایی‌ها به رهبری ایالات متحده معتاد شده‌ایم. او با توجه به ظهور چین گفت: روابط فرا آتلانتیک همانطور که ما می‌دانیم هرگز یکسان نخواهد بود. او به بی‌بی‌سی گفت که افغانستان باید درس عبرتی برای اروپا باشد. او افزود: تمرکز آمریکا بر چین به این معناست که اروپایی‌ها باید توانایی ایستادن روی پای خود، از نظر نظامی و سیاسی را داشته باشند و باید به طور جدی در مورد اینکه برای دفاع خود چه کنیم و برای تحقق این امر پول هزینه کنیم، فکر کنند. متأسفانه ما اکنون با آن هدف فاصله زیادی داریم.
✔️این فقط بخشی از اظهارنظرهای اروپایی‌ها است، آن‌ها به شدت از عملکرد امریکا به عنوان راهبر اصلی ناتو عصبانی هستند و به همین دلیل منتظر گسترش شکاف‌ها بود.
@syriankabar