کوفه مهد تشیع و یکی از اقامت‌گاههای علویان بود. شیعیان حقیقی و پیروان واقعی اهل بیت (علیه‌السّلام) در کوفه بسیار بودند. این افراد که در میان آنان تنی چند از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز به چشم می‌خوردند، بارها اخلاص و ارادت خود را نسبت به اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اظهار نموده بودند و در جنگ‌هایی چون جمل و صفین امام علی (علیه‌السّلام) را همراهی کرده بودند. پس از خارج شدن خلافت از دست اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز، آنان همواره مشکلی جدی بر سر راه اهداف و امیال دولتمردان اموی و خاری بزرگ در چشمان آنان بودند. پس از مرگ معاویه، شیعیان به سرعت دست به کار شدند و مخالفت با حکومت اُمَوی را با شدت و حدتی مضاعف آغاز نمودند؛ و هنگامی‌که مردم را به همراهی با خود، جهت براندازی حکومت فرا خواندند، مردم کوفه نیز، از این امر به سرعت استقبال کردند. شیعیان کوفه با بهره‌گیری از سیاست‌های صلح‌جویانه نعمان بن بشیر ـحاکم اموی کوفه ـ، فضای عمومی‌کوفه را، به سرعت در جهت نهضت حسینی آماده کردند، به گونه‌ای که حتّی جمعی از سران هوادار حکومت بنی‌امیه نیز ـ مانند عمرو بن حَجّاج و شَبَث بن رِبْعی که موقعیّت خود را در خطر می‌دیدند ـ، تحت تاثیر فضای عمومی‌شهر، به ظاهر به صف حامیان قیام پیوستند و برای امام حسین (علیه‌السّلام) نامه نوشتند