••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قـسمت 13 تقریبا دوهفته‌ایی بود که صبح ها و عصرها موقع رفتن و برگشتن به کافی شاپ از جلوی مغازه ی آقای امیر زاده که رد میشدم مغازه اش بسته بود. به کافی شاپ هم نیامده بود. دقیقا از فردای آن روزی که پول را پسش داده بودم دیگر ندیدمش، نکند اتفاقی برایش افتاده، نمیدانم چرا نگرانش بودم. اگر آن روز جلوی مغازه نمی دیدمش و حرفی بینمان نمیشد برایم فرقی نداشت. ولی انگار یک جور عذاب وجدان گرفته بودم. البته من که کار بدی نکردم ولی یک جورهایی دلم شور میزد. نمیخواستم از آقای غلامی سراغش را بگیرم ممکن بود با خودش فکرهایی بکند. در این مدتی که مغازه‌اش بشته بود روزی نبود که به این موضوع فکر نکنم که چطور خبری از او بگیرم. اصلا نکند بلایی سرش آمده باشد. آن روز گفت که آن خانم را هر روز در مسجد می‌بیند. پس شاید بشود از آن طریق خبری گرفت. ولی هر جور با خودم فکر میکردم میدیدم شاید درست نباشد مستقیم بروم سراغش را از کسی بگیرم. ولی مگر مسجد تعطیل نبود. صبح با وارد شدن به خیابان کافی شاپ به این امید که شاید امروز آمده باشد از پیاده رو به طرف مغازه‌اش قدم برداشتم. کار هر روزم شده بود. هر چه نزدیکتر میشدم بیشتر در دلم خدا خدا می‌کردم که کاش امروز دیگر آمده باشد. همانطور که به سمت چپ پیاده رو خیره به جلو نگاه می‌کردم. کم کم کرکره های بسته نمایان شدند. لحظه ایی که دوباره مغازه اش را بسته دیدم آنقدر حواسم پرت شد که ناگهان با چیزی برخورد کردم شانه ام به طرف عقب تقریبا پرت شد. به خودم آمدم دیدم با یک خانم جوان که کوهی جوراب و گل سر و...دستش بود برخورد کرده ام. تمام وسایلش نقش زمین شده بود. سرتا پا مشگی پوشیده بود، حتی لاکی که روی ناخن هایش بود به رنگ سیاه بود. کمی با بهت به سرو وضعش نگاه کردم دستم را هنوز روی شانه ام که درد گرفته بود نگه داشته بودم. با اخم نگاهم کرد. –خانم حواست کجاست؟ ببین چیکار کردی؟ –ببخشید، ندیدمتون. فکر کردم با یه ستون برخورد کردم. ماشالا چقدرم سفتید. پوفی کرد. –بایدم نبینی، داشتی تو هپروت سیّر میکردی. می‌خواستم مثل تو شل و وارفته باشم که تو این اوضاع دوام نمیاوردم. به وسایلی که پخش زمین شده بودند اشاره کرد و نوچ نوچی کرد. –نگاه کن، ببین، چه بلایی سر نون دونی من آوردی. دوباره عذر خواهی کردم و درد شانه ام را ندید گرفتم. کمکش کردم تا وسایلش را جمع کند پایم روی یکی از کش موها‌ی ربانی رفته بود و حسابی کثیف شده بود. نگاهی به کش‌سر انداخت. –مردم میخوان اینو بزنن به سرشونا، گانگاریا میگیرن که...اصلا کسی اینو میخره؟ فوری کش سر را از دستش گرفتم. –من ازت می‌خرمش. –فعلا که تو خودت باید احیا بشی، با یه تنه خوردن شدی مثل گچ دیوار. بشین اونجا رو جدول، نمیخواد کمک کنی، الان پس میوفتی خونت میوفته گردنم، بی خیال بابا. بعد یک بطری آب معدنی از کیفش درآورد. –بگیر یه کم بخور، پلمپه ها هنوز درش رو باز نکردم. فکر نکنی دهنیه. –نه، ممنون. میل ندارم. –چیه از کرونا میترسی؟ نترس بابا ماکس دهنمه. ماسکی که زده بود هم، سیاه رنگ بود و پارچه‌ایی، از پرزهای رویش میشد تشخیص داد که بارها و بارها شسته شده. وقتی نگاهم را به ماسکش دید گفت: –خودم دوختمش، از این بشور و بپوشاست. ازش دارما میخوای بخری؟ خیلی راحت میتونی باهاش نفس بکشی، خفه نمیشی. فروشش خیلی زیاده. بعد چند نایلون را که حاوی ماسک بودند نشانم داد. نـویسنده لیلافتحی‌پور .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´