استادی می گفت: 🔹دنیا یک خانه بزرگ است آدمها هر کدام خود مانند یکی از وسایل خانه هستند. 🔹بعضی کارد هستند ؛ تیز، برنده و بیرحم. 🔹بعضی کبریت هستند ؛ آتش به پا می کنند. 🔹بعضی کتری هستند ؛ زود جوش می آورند. 🔹بعضی تابلوی روی دیوار هستند ؛ بود و نبودشان تاثیری در ماهیت خانه ندارد. 🔹بعضی قاشق چایخوری هستند ؛ فقط کارشان بر هم زدن است. 🔹 بعضی رادیو هستند ؛ فقط باید بهشان گوش کرد. 🔹بعضی تلویزیون هستند ؛ بدجور نمایش اجرا می کنند. اینها را فقط باید نگاه کرد. 🔹بعضی قابلمه هستند ؛ برایشان فرقی نمی کند محتوای درونشان چه باشد، فقط پر باشند کافیست. 🔹بعضی قندان هستند ؛ شیرین و دلچسب. 🔹بعضی دیگر نمکدان ؛ شوخ و بامزه. 🔹بعضی یک بوفه شیک هستند ؛ ظاهری لوکس و قیمتی دارند، اما در باطن تکه چوبی بیش نیستند. 🔹 بعضی سماور هستند ؛ ظاهرشان آرام ، ولی درونشان غوغایی بر پاست. 🔹بعضی یک توپ هستند ؛ از خود اختیاری ندارند و به امر دیگران این طرف و آن طرف می روند. 🔹بعضی یک صندلی راحتی هستند ؛ می‌شود روی آن لم داد، ولی هرگز نمی‌توان به آنها تکیه کرد. 🔹بعضی کلاه هستند، گاهی گذاشته و گاهی برداشته می‌شوند ولی در هر دو صورت فریبکارند. 🔹 بعضی چکش هستند ؛ کارشان کوبیدن و ضربه زدن و خرد کردن است. و اما..‌‌‌. 🔹بعضی ترازو هستند ؛ عادل و منصف ؛ حرف حق را می‌زنند ، حتی اگر به ضررشان باشد. 🔹عده ای تنگ بلورین آب هستند ؛ پاک و زلال اینها نهایت اعتمادند. 🔹برخی آینه اند ؛ صاف صیقلی بدون کوچکترین خط و خش، اینها انتهای صداقت‌ند. 🔹عده ای چتر هستند ؛ یک سایبان مطمئن در هجوم رگبار مشکلات. 🔹عده ای دیگر لباس گرم هستند ؛ در سرمای حوادث و تن پوشی از جنس آرامش. 🔹عده ای مثل شمع، می‌سوزند و تمام می شوند، ولی به اطرافیان نور و گرما و آرامش می‌دهند. 🔹این مهم است که: ببینیم ما در زندگی نقش کدام یک از این وسائل خانه را بازی می‌کنیم. پس مراقب خودمان باشیم!!!! یک خطای در زندگی یک عمر افسوس خوردن است.