*💥سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن* فاصله موصل با مرزهای ایران، یعنی فاصله همان جایی که نادیا مراد (دختر عراقی برنده صلح نوبل) همزمان برده جنسی 13 داعشی بود، فاصله آنجا با ایران، کمتر از 200 کیلومتر است. یعنی اگر مدافعان حرم، این مدافعان غیور ایران‌زمین نبودند، امروز ایران ایالت سوم دولت اسلامی -بعد از سوریه و عراق- بود. حواسمان به قضاوت‌هایمان باشد، اسیر دعواهای ساختگی نشویم. دوستداران ایران و مردمش همین پاسدارانی هستند که از جان خود گذشتند تا شهرهای ایران صحنه بمب‌بازی و بزمِ داعش وحشی نشود. اینکه برخی (ضمن غلو و دروغ) به هزینه‌ها در عراق و سوریه و فلسطین و لبنان اعتراض می‌کنند، یا جاهل هستند یا مغرض و عضوی از لشکر مجازی داعش. آنها که شعار متناقض «سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن» سر می‌دادند، -خواسته یا ناخواسته- سرباز سپاه ابوبکر بغدادی در جبهه ایران بودند. داشتن نگاه انتقادی خوب است اما با انسداد تفکر و تعقل متفاوت است. اینکه برخی فکر می‌کنند مدافعان حرم بخاطر پول یا سهمیه دانشگاه می‌جنگند، به معنای تعطیلی عقل است. چه کسی حاضر است بخاطر پول یا سهمیه جانش را به خطر اندازد و حتی از دست بدهد؟ امنیت اولین و مهم‌ترین نیاز بشر و مقدم بر سایر نیازهاست، امنیت که نباشد خبری از عدالت و رفاه و آزادی هم نخواهد بود. تامین امنیت در این منطقه پرآشوب بدون نیروی مبارز و بدون سلاح دفاعی و موشک محال است. جایزه صلح نوبل همیشه سیاسی و در راستای اهداف استعماری بوده است چه که اگر قرار باشد جایزه‌ای داده شود، باید به حاج قاسم سلیمانی این سردار قهرمان مبارزه با تروریسم و جنایت و بردگی داده شود، نه به قربانی آن. این روزها همه از سرگذشت نادیا می‌گویند اما کسی نمی‌گوید که موطن نادیا چگونه از چنگال یزیدیان زمانه آزاد شد؟ صلح‌طلب یعنی حاج قاسم که بدون مرز از مرزهای انسانیت و شرافت و عزت دفاع می‌کند و در این راه پرخطر به ملّیت و رنگ و نژاد و مذهب نگاه نمی‌کند. صلح‌طلب یعنی سردار سلیمانی که از شلمچه تا حلب و از خرمشهر تا موصل با جنایت‌کاران جنگیده است. داستان تلخ و تکان‌دهنده اما واقعی نادیا به همه ما ایرانیان یادآوری می‌کند که اگر خودمان در صف تامین امنیت ایران قرار نداریم، حداقل سپاسگزار کسانی باشیم که از جان خود گذشته‌اند تا ایران ایمن باشد. ایرانی در همیشه تاریخ باغیرت بوده است، مدافعان حرم، حافظان حرم ایران‌اند.