پرکار همچون جوانان چنین میانه ی میدانم آرزوست . «در یکــی از برنامــه هــای ســخنرانی آقــای رئیســی کنــار یکــی از محافظــان نشســته بــودم. وقتــی آقــای رئیســی بــرای ســخنرانی رفــت پشــت تریبــون،بــه محافــظ گفتــم کاش یــک صندلــی مــی گذاشــتید تــا آقــاســید نشســته ســخنرانی کنــد. گفــت: بــه ســر و رو رویــش نــگاه نکــن. فقــط ریــش هایــش ســفید شــده؛ هنــوز جــوان هســتند و پرشــور. بعــد بــا خنــده گفــت: مــا از دســت ایشــان پیــر شــدیم؛ حــاج آقــا از 5 صبــح تــا 11 شــب مشــغول کار هســت.»