فَهُمْ حَانُونَ عَلَى أَوْسَاطِهِمْ مُفْتَرِشُونَ لِجِبَاهِهِمْ وَ أَكُفِّهِمْ وَ رُكَبِهِمْ وَ أَطْرَافِ أَقْدَامِهِمْ يَطْلُبُونَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فِي فَكَاكِ رِقَابِهِمْ. در مقابل خدای خویش قدم خم میکند و می شکنند، بال می گسترند و پیشانی دل بر خاک بارگاه عزتش می سایند. پیشانی و کف ها زانوها و اطراف قدم‌ها را چونان سجاده بر زمین پهن می‌کنند که گویی که از فرط تواضع با سجود و سجاده یکی می‌گردند. از دام دنیا، از وسوسه نفس، از شر شیطان و از عذاب دوزخ به خدا شکایت می‌کنند و رهایی خویش را از این همه، از خدا می طلبند. وَ أَمَّا النَّهَارَ فَحُلَمَاءُ عُلَمَاءُ أَبْرَارٌ أَتْقِيَاءُ و روزها را : عالمان بردبارند صبوران دانشمند، دانندگان حلیم، نیکان پرهیزکار و خوبان تقوا پیشه. کوله بار علم بر دوش گرفته و در مسیر حلم گام می‌زنند. جز از چشمه نیکی نمی شوند و جز در سایه سار تقوا نمی آسایند. https://eitaa.com/joinchat/658571311Ca2df6ab96b