1- انسان محدود، در برابر هزاران مسئله مادى و معنوى و در ميان تمايلات حق و باطل كه از خود يا ديگران بر او عرضه مى‌شود، به پناهگاهى محكم نيازمند است و بهترين پناهگاه خداست. 2- انسان، چاره‌اى جز حركت و گريز به سوى خدا ندارد. 3- مطالعه در هستى بايد سبب توجّه انسان به خداوند و بندگى او گردد. 4- راه انبيا، روشن و شفّاف است. 5- پناهندگى به بيگانگان و غير خداوند، اثرى ندارد. 6- پيامبران مأمور انذار و هشدار مردم هستند.