"روایتی که در بحار ومرآة الانوار از مفضل بن عمر از امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: ای مفضل! هرگونه بیعتی را انجام دهد وکسی که با او بیعت شود را لعنت کند...(۴۲۹) واین حدیث چنان که می بینید صریح است در این که بیعت کردن با غیر امام (علیه السلام) جایز نیست، بدون تفاوت بین این که بیعت شونده فقیه باشد یا غیر فقیه، وبدون تفاوت بین این که بیعت برای خودش باشد یا به عنوان نیابت از امام (علیه السلام). ومؤید آنچه یاد آوردیم که بیعت به معنی مذکور از ویژگی های امام ولوازم ریاست عامه وولایت مطلقه آن بزرگوار است وبرای غیر آن حضرت جایز نیست چند امر می باشد، از جمله: ۱- این که معهود نبوده ونقل نشده که در زمان یکی از امامان (علیهم السلام) بیعت کردن در بین اصحابشان متداول بوده باشد، ونیز در بین سایر مؤمنانی که در آن زمان بوده اند (به هیچ وجه متعارف نبوده است). ۲- این که از امامان (علیهم السلام) روایتی نرسیده که به بیعت کردن با غیر خودشان از اصحاب به عنوان نیابت از آنان اجازه داده باشند. ۳- این که بیعت در گفتار ونوشته ها وکتاب های علما دیده نشده، واز آداب واحوال وکارهای ایشان نقل نگردیده، بلکه در بین سایر مؤمنین نیز از زمان امامان (علیهم السلام) تا زمان ما چنین چیزی معهود نبوده که با کسی به عنوان این که بیعت با او بیعت با امام (علیه السلام) است بیعت کنند. ۴- رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) وقتی خواستند برای امیر المؤمنین (علیه السلام) بیعت بگیرند، ودیدند که دشوار است همه مؤمنین به آن حضرت دست بدهند، امر فرمودند که مؤمنین با زبان، عهد وبیعت خود را اظهار کنند وبه آنان امر نکردند که به شخص دیگری از اصحاب صالح وخواص ایشان دست بدهند به عنوان نیابت از امیر المؤمنین (علیه السلام)، با این که این کار امکان داشت، وحدیث آن در کتاب الاحتجاج شیخ طبرسی یاد گردیده است،(۴۳۰) هر کس مایل است به آنجا مراجعه کند.