لذا مراتب تعظیم واحترام بر حسب تفاوت درجات ایمان ومحبت واخلاص مؤمن نسبت به خداوند (عزَّ وجلَّ) ونیز تفاوت مراتب آن چیزی که منسوب به خدای تعالی است از جهت ویژگی ها واسبابی که مایه انتساب واختصاصش به خداوند گردیده تفاوت می یابد. حاصل آنچه یاد کردیم این که هر آنچه انتساب خاصی به خدای تعالی داشته باشد مایه شرافت آن خواهد بود، واز جمله شعائر خداوندی می شود وتعظیم آن تعظیم شعائر الله محسوب می گردد؛ خواه انتساب آن شیء بدون واسطه باشد یا با واسطه، ومواقف ومشاهد امام (علیه السلام) از جمله آن ها است، آن ها نظیر مساجد می باشند که به خدای تعالی منتسب هستند، به سبب اینکه برای عبادت خداوند (عزَّ وجلَّ) قرار داده شده اند، ولی لازمه اش این نیست که این اماکن متبرکه در تمام احکام با مساجد مشارکت داشته باشند، زیرا که احکام خاصی که در شرع برای مکان معینی اختصاص یافت به غیر آن سرایت داده نمی شود مگر با دلیل خاص. البته در تمام اموری که در عرف تعظیم واحترام اماکن محسوب گردد مشارکت دارند، وبیان این مطلب در مبحث دوم ان شاء الله تعالی خواهد آمد. و باید دانست که آنچه ما در بیان معنی شعائر یاد کردیم منافات ندارد با آنچه بعضی تفسیر کرده اند که منظور از آن تمام دین خداوند است، وبعضی دیگر آن را به معالم دین خداوند، وبعض دیگر آن را به نشانه هایی که خداوند برای طاعت خود نصب فرموده، وبرخی به محرمات، وبعضی مناسک حج تفسیر کرده اند. وآنچه در فرمایش امیر المؤمنین (علیه السلام) که: ماییم شعائر خواهد آمد؛ زیرا که ظاهر از ملاحظه اشباه ونظایر آن است که هر کدام از این تفسیرها ذکر بعضی از مصادیق با اظهر آن ها است، وهمه به آنچه به تأیید خداوند وبرکت اولیای او یاد کردیم وبیان داشتیم بر می گردد. وجه دوم: این که در کتاب مرآة الانوار از امیر المؤمنین (علیه السلام) به طور مرسل روایت کرده که فرمود: نحن الشعائر والاصحاب(۶۲۶)؛ ماییم شعائر واصحاب. وپوشیده نیست که منظور از این که فرموده: ماییم یا رسول خدا وامامان است ویا فقط امامان، زیرا که ایشان عظیم ترین وبرترین شعائر خداوند می باشند، وبدون تردید احترام کردن آنچه منتسب به ایشان است تعظیم آنان می باشد، وآنان شعائر خداوندند، پس بزرگ داشتن آنچه به ایشان اختصاص وانتساب دارد؛ در حقیقت تعظیم آنان است که شعائر الله هستند، واین واضح است وهیچ پوشیدگی در آن نیست، پس بحمد الله معلوم گشت که تعظیم واحترام هر آن چیزی که به مولایمان حضرت حجت (علیه السلام) ونیز سایر امامان (علیهم السلام) منتسب می باشد وبه طور خاصی به ایشان اضافه می گردد واز مواقف ومشاهد وضریح ها ونوشته ها وکتاب ها وجامه ها واحادیث وسخنان نوادگان وشیعیان ایشان، وغیر این ها.. رجحان دارد، ودر استحباب این امور جای تأمل نیست. توجه وتحقیق در معنی فرموده امیر المؤمنین (علیه السلام) ماییم شعائر واصحاب: بدان که در این حدیث چند وجه محتمل است: یکی: این که اشاره باشد به آنچه در دعای شب نیمه شعبان وارد شده که امامان (علیهم السلام) اصحاب حشر ونشر می باشند. واز امیر مؤمنان (علیه السلام) در حدیثی که از بصائر حکایت شده، آمده است: انا الحاشر الی الله؛ من حشر دهنده به سوی خداوند هستم. و در بخش چهارم کتاب در بحث شفاعت آن حضرت (علیه السلام) حدیثی که بر این معنی دلالت دارد نیز گذشت، ودر این معنی تعجبی نیست زیرا که آنان (علیهم السلام) جایگاه های مشیت خداوند وحامیان ومدافعان دین خداوند می باشند چنان که در دعای ماه رجب از حضرت حجت (علیه السلام) رسیده، وخدای تعالی به حضرت عیسی فرمود: واذ تخرج الموتی باءذنی(۶۲۷)🍃🌴🍃🌴🍃🌴🍃🌴🍃 ✍ قسمت 7⃣7⃣ 📘جلددوم #مکیال المکارم