بازماندید خیلی خسارت کرده اید؛ اینجا مسیر تماشا و حیرت است و بس! - قرآن در سوره آل عمران توصیه می کند که با ادیان الهی دیگر بر سر نقاط مشترک توحید و معاد متحد بشویم: «قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ! تَعَالَوْا إِلَی کَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَن لَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ». امام خمینی هم فرمودند که شیعه و سنی در برابر دشمن متحد بشوند. نکند در این سفر با لعن و دشنام و. . . که بارها از سوی رهبر فرزانه انقلاب حرام اعلام شده، موجب تفرقه دشمن پسند بشویم به خصوص که بسیاری از آوارگان مظلوم ساکن در این موکب های بین راه، از برادران و خواهران اهل تسنن ما هستند و این کار قطعاً مورد رضایت خداوند متعال و امام زمان نخواهد بود. حال وقتی ما باید تلاش کنیم که وحدت شیعه و سنی را در این مسیر الهی خدشه دار نکنیم، به طریق اولی نباید به گونه ای عمل کنیم که باعث تفرقه شیعه و شیعه هم بشویم یعنی کاری که شبکه های انگلیسی ساخته مبلغ شیعه و سنی در این سال ها و به خصوص در این ماه ها انجام می دهند و ما سربازان بی جیره و مواجب لندن نشینان بشویم. - در یک کلام: تفرقه انگیزی در این سفر اکیداً حرام و ممنوع! این مسیر، رود یکی شدن هاست نه جدا کردن نهرها از رود پر خروش اصلی. . . ممکن است خود ما با توجه و شعوری که داریم، دست به اعمال تفرقه افکنانه نزنیم، اما کسانی را ببینیم که چنین می کنند. حتی المقدور تا جایی که ممکن است با نرم ترین روش ممکن و با مهربانی، کسانی را که لعن و طعن می کنند از این منکَر بزرگ نهی کنیم. - زائران کشورهای مختلف با پرچم خودشان در این مسیر حاضرند. خوب است ما هم با پرچم جمهوری اسلامی ایران و یا تصاویر رهبر عزیز انقلاب یا هر دو در این مسیر حضور داشته باشیم تا نشانه ای باشد برای کسانی که دوست دارند با ما ارتباط برقرار کنند و دلگرمی ای برای کسانی که امیدشان به حضور هر چه بیشتر عاشقان ایرانی اباعبدالله است. - سعی کنید درست بعد از اقامه نماز صبح، حرکت روزانه خود را آغاز کنید و ساعت چهار بعدازظهر و کمی مانده به غروب، جایی برای اسکان شب پیدا کنید و برای نماز و شام هم همان جا باشید. اگر دیر بجنبید شاید خیلی به سختی جای خواب پیدا کنید. البته اگر کنار مسیر جا پیدا نکردید، ساکنان روستاهای اطراف با محبت زایدالوصفی شما را به منازل خود خواهند برد. - حتماً سعی کنید در این سفر و به خصوص در این مسیر، تمرین از خودگذشتگی کنید. شنیده شده حتی در این سفر بودند کسانی که به دنبال پتو فقط برای خودشان، جا فقط برای خودشان و غذا و. . . فقط برای خودشان بوده اند. ثواب کسانی که در این راه به خودشان سختی می دهند تا همسفران و دیگر زائران امام حسین «ع» در آرامش و آسایش بیشتر باشند، کمتر از عبادت های بزرگ نیست. چه اشکالی دارد که در طول مسیر، باری را از دوش خسته ای برداریم، از آب و نوشیدنی و خوردنی و تجهیزات اضافی مان به کسانی که آن موقع به آن نیاز دارند بدهیم و در شیرینی این ایثارهای کم یا زیاد، لذت ببریم؟ - موقع خواب در موکب ها یا منازل، رعایت حال بقیه را بکنید. این طور نباشد که با دوستان خود گعده های صحبت و شوخی تشکیل دهید و مانع استراحت دیگران گردید. - این گنده دماغی و طلبکاری ذاتی را هم که در وجود برخی از ماها هست، در این سفر کنار بگذاریم. درست است که آنها خادمند و دست زائران اباعبدالله «ع» را هم می بوسند و پای آنها را هم می مالند، اما این باعث نشود که چون ما هم زائر ابا عبداللهیم، خدای نکرده، با آنها دعوا و بی احترامی و توهین کنیم. ارث پدرمان را که از این بزرگواران طلب نداریم! - در شرایط مساوی، از کسانی خوراکی بگیریم که همه چیزشان را در طبق اخلاص گذاشته اند و شاید موکب بزرگ و پر خدم و حشمی نداشته باشند. اگر هم به دلایل بهداشتی با لیوان خودمان چای و آب می گیریم، جوری برخورد کنیم که گویی برای در راه نوشیدن می خواهیم چنین کنیم. نکند دل خادمی از خادمان امام حسین «ع» را بشکنیم. . . - در طول مسیر راهپیمایی، از مصرف غذاهای خیلی چرب، خیلی سرخ شده و نوشیدن آب های خیلی سرد خودداری کنید. در غذا خوردن هم در عین حالی که وسواس تمیزی نباید داشت، سعی کنید انتخابی عمل کنید. یعنی اینکه شما هر چه آنجا بخورید بالاخره به نوعی آلوده است. بنابر این سعی کنید متنوع بخورید که معده تان به هم نریزد تا بتوانید مواد غذایی مورد نیاز بدنتان را تأمین کنید. این به معنی این نیست که برویم به فلان موکب که غذای چربتری دارد. کلاً همه چیزهایی که در این مسیر پخش می شود، در راه خداست و تفاوت گذاشتن بر اساس ظاهر، کاری خلاف رضای خداست. البته مثلاً هر چه مصرف برنج را کمتر کنید و به سمت مواد پروتئینی و میوه بروید بهتر است. میوه ها را حتماً میل کنید تاسیستم گوارشی شما به هم نریز