شهادت دروغ در فقه شیعه حرام شمرده شده و برای حرمت آن به آیه «وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ‌ الزُّور»[۹] استناد شده است؛[۱۰] امام خمینی و سید علی خامنه‌ای بر این باورند که آیه مورد اشاره به حرمت گفتارِ باطل دلالت دارد که شامل دروغ، شهادت دروغ و غناء می‌شود.[۱۱] برخی از مفسران از آیه «وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ»[۱۲] نیز حرمت شهادت به دروغ را برداشت کرده‌اند.[۱۳] سید حسین بروجردی، مرجع تقلید شیعیان، بر پایه روایتی از امام صادق(ع) مبنی بر اینکه «گواهى‌دهنده به دروغ هنوز قدم از جاى خود برنداشته كه آتش دوزخ بر او واجب می‌‏شود»،[۱۴] بر حرام بودنِ شهادت دروغ استدلال کرده است.[۱۵] علامه حلی به روایت دیگری از امام باقر(ع) استناد کرده است: «هيچ مردى نيست كه به منظور بردنِ مال مرد مسلمانى بر ضدّ او شهادت دروغ دهد، مگر آنكه خداوند عزَّوَجَلَّ به جاى آن سند دوزخى بودنِ او را مى‌نويسد.»[۱۶] #احکام بایگانی