چقدر درک شدن دلنشین است. اینکه گاهی دوستی، همدمی، همراهی باشد که تورا بفهمد وبداند که تو همیشه همان عشقِ آرام ‌صبوری که گاهی بی حوصله میشود، داد و فریاد راه می اندازد و بهم میریزد! اینکه کسی باشد که بفهمد بی حوصلگی هایت از دلتنگیست، از خستگی و به جای ناراحت شدن و اخم کردن، حرف هایت را به دل نگیرد وبا محبت آرامت کند. خوب است کسی باشد که تورا بپذیرد وکنارت باشد باهمه ی بدی ها و بی حوصلگی ها و غر زدن هایت... و یادش نرود که تو همان خوبِ همیشگی هستی که فقط کمی خسته شده...