مسئله فرزندآوری و اهتمام به نسل یکی از مهم‌ترین زوایای زندگی بشر بوده است. از همین‌رو خداوند متعال میل و حب به فرزند را در ذات او نهادینه کرده و در همه ادیان الهی، انسان را به‌تبع فطرت او به داشتن فرزند ترغیب نموده است. دین اسلام نیز، در قالب آیات قرآن و روایات معصومین (علیهم السلام) امر به فرزندآوری داشته و بر محاسن بسیار آن صحه گذاشته و علاوه بر تحسین نفس عمل فرزندآوری، تعدد و تکثر آن‌را که پایه کمی جامعه را تشکیل می‌دهد؛ مورد توجه قرار داده و دستور به ازدیاد نسل و تکثیر جمعیت داده و آن‌را یکی از مزایای مهم جوامع اسلامی و از عوامل قدرت و اقتدار تلقی نموده است. همچنین در خلال اهتمام به ازدیاد نسل، از ارتقاء کیفی آن فروگذار نکرده و با سلسله اوامری که در منابع دینی ذکرشده است، خواستار اعتلای کمال و مطلوبیت روحی و جسمی فرزند شده است. در قران کریم از فرزند، با ویژگی‌ها و تعابیری همچون نعمت، زینت زندگی، نور چشم و سبب یاری الهی یاد شده است؛ این توصیفات برای فرزند را بیانگر پسندیده بودن فرزندآوری از نگاه قرآن دانسته‌اند. همچنین دعای حضرت ابراهیم (علیه السلام) و زکریا (علیه السلام) برای فرزندآوری در سنین پیری و از آن‌طرف، بشارت الهی بر اجابت دعای آن‌ها نیز، نشانه اهمیت موضوع فرزندآوری از نظر قرآن شمرده شده است.