قابل توجه اینكه در آیات گذشته كه سخن از توبه و ایمان و عمل صالح بود و به دنبال آن وعده بهشت،" جنت" به صورت مفرد آمده، اما در اینجا به صورت جمع است (جنات) زیرا بهشت در حقیقت مركب از باغهاى متعدد و فوق العاده پر نعمتى است كه در اختیار مؤمنان صالح قرار دارد. توصیف به" عدن" كه به معنى همیشگى و جاودانى است دلیل بر این است كه بهشت همچون باغها و نعمتهاى این جهان نیست كه زائل شدنى باشد، زیرا چیزى كه انسان را در رابطه با نعمتهاى بزرگ این جهان نگران مى سازد این است كه همه آنها سرانجام زوال پذیرند، اما این نگرانى در مورد نعمتهاى بهشتى وجود ندارد. كلمه" عباده" به معنى بندگان مؤمن خداوند است نه همه بندگان و تعبیر بالغیب كه بعد از آن گفته شده است یعنى از دیده هاى آنها پنهان است و به آن ایمان دارند، در آیه 29 و 30 سوره فجر نیز مى خوانیم «فَادْخُلِی فِی عِبادِی *وَ ادْخُلِی جَنَّتِی؛ در سلك بندگانم درآ و در بهشتم ورود نما» این احتمال نیز در معنى" بالغیب" وجود دارد كه نعمتهاى بهشتى آن چنان است كه هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده و حتى به مغزهاى انسانها، خطور نكرده است، و به كلى از حس و درك ما غائب است، جهانى است برتر، وسیعتر و ما فوق این جهان كه ما تنها شبحى از آن را از دور با چشم جان مى بینیم.