. روزها میگذشت و فرهاد روز به روز از من دورتر میشد... نازنین بزرگ و بزرگتر میشد و هرروز که بیشتر قد میکشید بیشتر شبیه اقدس میشد... دو سال از رفتن اقدس گذشته بود که مخالفت های مادرم با پدرم شروع شد... هرروز بهانه میگرفت و به بهانه های الکی قهر میکرد تا اینوه علت قهرش مشخص شد... مادرم هوای خارج رفتن به سرش زده بود هرروز گریه و زاری میکرد و میگفت دلم برای اقدس تنگ شده... یکروز که برای دیدن خانوادم رفته بودم و هنوز از در کوچه داخل نرفته بودم که صدای شکسته شدن ظرفها پشت هم به گوشم خورد... بعد از اندکی صبر در زدم و مدت زمان زیادی طول کشید تا در باز بشه... وقتی در باز شد و من ما رم رو با سر و رویی پریشون که تا حال ندیده بودمش دیدم... چشمایی قرمز و پف شده از گریه موهایی پریشون و صدایی خش دار... با تعجب گفتم: چی شده؟ بی حرفی کنار رفت و من داخل شدم... داخل حیاط پر از ظرف شکسته بود.. فورا نازنین رو در آغوش گرفتم تا شیشه خورده پاش رو زخمی نکنه... پدرم سرش رو بین دو تا دستاش گرفته بود و گوشه حیاط نشسته بود... حتی نگاه نکرد ببینه کی اومده... به آقاجون گفتن نازنین هم توجهی نکرد... شاپور تند و عصبی رو به من گفت: مادرمون فیلش یاد هندستون کرده میخواد بره سوگولیشو ببینه آقاجون مخالفه... با تعجب و ناراحتی گفتم: چرا مخالفه خب میره و برمیگرده... شاپور پوزخندی زد و گفت: هه نه برنمیگرده خوش خیال... به اطراف نگاه کردم و گفتم: یعنی چی؟ گفت: یعنی میخواد برهههه کلا برهههه پیش اون خواهره... هنوز حرف شاپور تموم نشده بود که مادرم سیلی محکمی تو دهنش زد و گفت: در مورد خالت درست حرف بزن آدم شدی برا من؟ شاپور از رو نرفت و گفت: خاله؟ کدوم خاله؟ همونکه شوهر عمه بدبختمو دزدید؟ اسمش خالس یا نامرد عالم؟ تو هم لنگه همونی اون دخترتم لنگه خودتونه... شاپور سیلی دوم رو خورد که پدرم عصبی داد زد: تمومش کنید... رو به مادرم در حالی که انگشت اشارش رو روی هوا تکون میداد گفت: ببین طوبی اگه رفتی دیگه برو طلاقتو میدم تومنیم بهت نمیدم جز خرج و مخارج خارج رفتنت بقیش با خودته... مادرم لبخندی زد و گفت: باشه میرم فقط دلم میخواد برم... پدرم غمگین گفت: پس خاطره این همه سالو فروختی؟ مادرم سر به زیر انداخت و گفت: نمیتونم دیگه اینجا بمونم میخوام برم گفتم که تو هم بیا همه باهم باشیم... پدرم: من غربتو نمیتونم تحمل کنم بمون طوبی میریم به اقدس سر میزنیم برمیگردیم...