صبحت بخیر ای نفست عطر صبحگاه حالت خوش است شکر خدا هست رو به راه؟ هر روز صبح، شانه به مویت که می زنی خوشبخت آینه که تو را می کند نگاه ای علت حیات من آن روی ماه تو با ابرهای فاصله از عمر من نکاه چیزی کم از شکوه و غرورت نمی شود حال مرا اگر که بپرسی تو گاه گاه گاهی میان خواب برایم تو آنچنان مثل حقیقتی که می افتم به اشتباه