🍂 لایه‌های ناگفته - ۲۰ محسن مطلق خاطرات یک رزمنده نفوذی در کردستان عراق ✾࿐༅◉༅࿐✾ 🔸 ۴۔ خیانت فرمانده موقع گذشتن از دژبانی، به بچه های همراه گفتم، من تعهد می نویسم که با مسئولیت خودمان وارد می شویم، همگی امضا کنید که هر کس مسئول جان خودش باشد. بچه ها هم با بی خیالی گفتند: باشه بابا بنویس ما امضا می کنیم. نامه را نوشتم و بعد از امضای همه بچه ها تحویل دژبانی دادیم و راهی شدیم. با سرعت به راه خودمان ادامه می دادیم که ناگهان صداهایی عجیب و غریب توجه همه را به خودش جلب کرد و بعد از چند لحظه فهمیدیم که این صداها صدای تیرهایی است که از دو طرف ماشین رد می‌شود. فهمیدیم که به ما کمین زده اند. البته تیرها به پایین ماشین نشانه گیری می‌شد. آنها می‌خواستند چرخها را پنچر کنند و ما را به اسارت بگیرند تا بهتر بتوانند با ما تجارت کنند. ما هم در داخل ماشین فقط یک گلت و یک کلاش داشتیم که با آن دو سلاح هم کاری از پیش نمی رفت و بهتر دیدیم که اصلا از خیر به کار گرفتنش بگذریم. محلی را که کردهای ضد انقلاب برای کمین انتخاب کرده بودند از نظر نظامی جای خوبی برای آنها بود. آنها در ارتفاعات بلند دو طرف جاده به کمین نشسته بودند که از پایین دیده نمی شدند. ما نمی توانستیم تشخیص بدهیم از کجا به طرف ما شلیک می شود. از شانس بد ما کنار جاده را نیز شن ریزی کرده بودند که به خاطر کم عرض شدن جاده قدرت مانور ماشین هم کمتر بود. سعی من در این بود که کنترل ماشین از دستم خارج نشود. تیرها مرتب به ماشین می خورد و کمانه می کرد. به بچه ها گفتم بچه ها بوی خون و شهادت می آید. و پرسیدم. کسی تیر خورده؟ یکی از بچه ها که شاید از همه بیشتر تیر خورده بود فریاد زد فکر کنم نفری هفت هشت تیر خورده ایم. نفری که کنار من روی صندلی جلو نشسته بود سرش را بین کمر من و صندلی قرار داده بود تا مثلا تیر نخورد. من با دیدن این صحنه خنده ام گرفته بود و در آن هیاهو نمی‌دانستم بخندم یا رانندگی کنم. یکی از بچه ها خاموش افتاده بود روی صندلی عقب. از قرار معلوم در همان لحظات اول تیر به قلبش خورده و شهید شده بود. به بچه ها گفتم فلانی صدایش در نمی آید. گفتند: چیزی نیست؛ شکه شده است. در همین لحظه لبه چرخ ماشین روی خاکهای کنار جاده بالا رفت و ماشین شاید تا ۳۰ درجه به سمت راست وارونه شد؛ طوری که من فکر کردم الان است که ماشین چپ شود. من تا آخر گاز ماشین را گرفته بودم ولی از آنجا که خدا میخواست ماشین دوباره به حالت عادی برگشت. ما خیلی شانس آوردیم؛ چرا که اگر چپ می شد، دیگر در چنگ دشمن بودیم. با سرعت زیاد از پیچ گذشتیم و از محل کمین دور شدیم. آنها که دیدند ما از دستشان فرار کردیم تیرها را به ماشین می زدند تا به اصطلاح، سر بچه ها را هدف بگیرند. تیرها پشت سرهم به اطراف ماشین اصابت می کرد؛ به طوری که تمام شیشه‌های ماشین خرد شد، ولی خوشبختانه توانستیم پایمان را از تله ای که برایمان گذاشته بودند، بیرون بکشیم. به سرعت ماشین، برای رسیدن به بیمارستان افزودم و تازه درد و آخ و واخ بچه ها در آمده بود. به بچه ها گفتم فقط صلوات بفرستند تا برسیم به بیمارستان. در بین راه با سرعت از کنار یک تویوتا که به سمت محل کمین می رفت، گذشتیم یکی از بچه ها با وجود تیرهای زیادی که به بدنش خورده بود، سر کلاش را از ماشین بیرون گرفت و چند تیر هوایی زد. تویوتا ایستاد و ما به آنان نزدیک شدیم از دیدن سر و وضع ما تعجب کردند. وقتی قضیه را برایشان گفتیم از رفتن منصرف شده، دنبال ما تا بیمارستان آمدند. آن روز هم خدا را صد هزار مرتبه شکر کردیم؛ شکر کردیم که با عنایت او، گیر آن آدم‌کش‌ها نیفتادیم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #لایه‌های_ناگفته کانال ضدصهیونیستی مشتاقان شهادت https://eitaa.com/joinchat/3712811153Cc17969aedd 🍂