💠 چند سوال از کسانی که کار روی مخاطب ایرانی را «حیاتی» نمی بینند! نه اینکه کار روی مخاطب خارجی مهم نباشد ولی اولا الآن آنها از ما به مراتب فعال ترند! ثانیا واضح است که یک شبه نمی شود توان اثربخشی روی آن مخاطب را ایجاد کرد و ایجاد صفحات فوری مجازی هم کم اثر است! ولی سوال من این است: حالا که رژیم غزه را نصف کرده و به دریا رسیده و دارد تلاش می کند منطقه شهر غزه را از جنوب جدا کند، اگر ایران تصمیم بگیرد وارد جنگ بشود که معنای آن به صورت تقریبا قطعی، ورود قدرتهای غربی و آمریکا به درگیری با ما و احتمالا بمباران برخی از زیرساخت های ما و ایجاد «بحران اقتصادی» برای جامعه ماست، آیا مردم ایران پای این هزینه می ایستند؟! شما که فکر می کنی کار بی اثر روی مخاطب خارجی مهمتر از کار روی مخاطب ایرانی است پاسخت به این سوال چیست؟ اگر میگویی من نمی توانم روی مخاطب اطراف خودم موثر باشم که تکلیف بیرونی ها به طریق اولی معلوم است! اگر هم پاسخت این است که نه مردم ما آمادگی این را ندارند! خب پس به فکر بیفت... آیا می دانید حالا که آمریکایی ها تمام قد به میدان دفاع از رژیم آمده اند، اگر مردم ما آماده نباشند حتی اگر به حد از بین رفتن شاخه نظامی حماس -که البته تاکنون صدمه جدی ندیده- برسیم هم باز شاید مسوولان کشور نتوانند تصمیم درستی بگیرند و مستقیما وارد دفاع از حماس بشوند!؟ آیا می دانید که هفتم اکتبر برخی مسوولان کشور را نگران توافقات با آمریکا برای دریافت پول های بلوکه شده بعدی کرد؟! فکر می کنید همین که شما شور انقلابی داشته باشید برای تصمیماتی که روی همه مردم اثر می گذارد کافی است؟! تا کی بناست همه را متهم به بی غیرتی کنیم ولی حاضر نباشیم تکلیف اصلی را بفهمیم و عمل کنیم؟! از خودمان نمی پرسیم که چرا در لندن می شود تظاهرات یک میلیونی راه انداخت ولی در خیلی از شهرهای ما نه؟! جز این است که مجموعه های مردمی نسبت به مساله فلسطین بی توجه شدند و سالی یکبار در حد شرکت در راهپیمایی روز قدس نقش آفرینی سطحی دارند!؟ مگر می شود فرهنگ را با دستورالعمل ایجاد کرد؟ مگر علاقه به قدس را می شود با سخنرانی چند مسوول درست کرد؟ اگر دلتان با دیدن تصاویر بچه های بیگناه سوخته، تصمیم بگیرید تا روز آزادی کامل فلسطین در این میدان بمانید. جاهایی مثل امت واحده و صفحه فلگشت در طول سال متمرکز‌ بر این مسأله هستند. باید این مدل را توسعه داد. 📍 @komeilialireza