❇️ سرود شوریدگان ❇️ نگاهی به مناجات شعبانیه جواد محدثی 🔸«مناجات شعبانیه »، زمزمه مناجات است و شور دعا و سوز تضرع و روزنه امید. گفتگو با خدایی است که راز درون و نیاز انسان و فرجام امور را می داند و پیش از آن که لب به سخن گشاییم، دفتر دلمان و کتاب نفسمان را می خواند و قلم تقدیرش به همه چیز و همه کس جاری است و سود و زیان ها و افزایش و کاستی ها به دست اوست. 🔸الهی... ان حرمتنی فمن ذالذی یرزقنی و ان خذلتنی فمن ذا الذی ینصرنی... خدایا! اگر محرومم سازی، کیست که روزیم دهد؟ و اگر خوارم کنی کیست که یاریم کند؟ از خشم تو به خودت پناه می برم. اگر من شایسته رحمتت نیستم، تو سزاوار جود و بخششی. 🔸در «مناجات شعبانیه »، نیایشگر صاحبدل، خود را در برابر خدایی می بیند، بخشنده و رحمت گستر، رؤوف و خطاپوش، رحیم و پوزش پذیر، که نه می تواند دل از عطای او برکند و نه از عفو او بر خطاها نومید شود. زبان عذر خواهی او از خدا بلند است و دامن حسناتش کوتاه. 🔸زبان «مناجات شعبانیه »، زبان عشق و شیدایی است: خدایا! اگر می خواستی خوارم کنی، هدایتم نمی کردی، اگر می خواستی رسوایم کنی از عقوبت دنیا معافم نمی کردی... خدایا! اگر مرا به جرمم بگیری، دست به دامان عفوت می زنم. اگر مرا به گناهانم مؤاخذه کنی، تو را به بخشایشت باز خواست می کنم. اگر در دوزخم افکنی، به دوزخیان اعلام خواهم کرد که دوستت دارم... هر چند در کنار طاعتت، عملم کوچک است، اما امیدم بسی بزرگ است، پس چگونه می توانم از آستانت تهی دست و محروم برگردم؟...» به کانال حوزه علوم اسلامی دانشگاه علوم پزشکی قم در ایتا بپیوندید. https://eitaa.com/HDPqom