البته در اسلام هم از لحاظ شرعی و به صراحت این کار حرام اعلام نشده و دلیل آن هم رفع تدریجی برده‌داری بوده چرا که در دنیای آن زمان برداری چنان با زندگی مردم تنیده بود که حکم حرام بودم ان به صورت یک جا می‌توانست عوارض بسیار بدی در سطح جامعه به ارمغان بیاورد لذا تدبیر اسلام در این مورد رفع تدریجی بود، به عنوان مثال قرار دادن کفاره‌ی برخی گناهان مانند شکستن روزه یا شکستن قسم، یکی از مصارف زکات و ... از طرفی هم روایات فراوانی در مدح ازاد کردن برده فی سبیل‌الله، وجود دارند و پیامبر اسلام و ائمه اطهار (علیم السلام) با کوچکترین بهانه‌ای بردگان خود را ازاد می‌کردند تا این روش را بیاموزانند. اما در مسیحیت قضیه متفاوت است و در هیچ کجای اناجیل و عهد جدید سفارش به ازاد کردن برده یافت نمی‌شود. این نبود سفارش از قرن نوزده باعث نزاع‌هایی شده و معتقدین به برده داری از کتاب مقدس تاییده می‌آورند در حالی که مخالفین آن به وجدان استناد می‌کنند، گویی اینجا وجدان و انجیل در تعارض هستند. دلیل یکی از قائلین را می‌خوانیم: اسقف کارلستون در ایالت کارولینای جنوبی: در عهد جدید مواردی را می‌خوانیم که مردمان خوب و پارسا بردگانی د اشتند در هیچ جا نمی‌یابیم که منجی ما(مسیح) در این مورد به آنان جرمی نسبت داده باشد یا از آنها بخواهد بردهایشان را ازاد کنند.... رسولان نیز گمان نمی‌کردندکه ارباب مسیحی ناگزیر است خدمتکار مسیحی اش را ازاد کند، پولس در نامه به فیلمون حق اراب به برده اش را تصدیق کرده و ... مسیحیت از لابلای متون، ای وان ووریست، 547 🆔 @n_masihiat