پناه جستن از بلاها و اخلاق نکوهیده اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ تَحْسُنَ فیٖ لَوٰامِحِ [مَرْأَی] الْعُیُونِ عَلاٰنِیَتِی، وَتَقْبُحَ فیٖ خَفِیّٰاتِ الْقُلُوبِ سَـرِیرَتِی، اَللّٰهُمَّ فَکَمٰا أَسَأْتُ فَاَحْسَنْتَ إِلَیَّ، فَإِذٰا عُدْتُ فَعُدْ عَلَیَّ، فَاعْمُرْنِی بِطَاعَتِکَ، وَلاٰ تُخْزِنِی بِـمَعْصِیَتِکَ، وَارْزُقْنِی مُوٰاسِاهَ مَنْ قَتَّـرْتَ عَلَیْهِ بِـمٰا وَسَّعْتَ عَلَیَّ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ. خداوندا به تو پناه می‌برم از اینکه آشکار من در دیده‌ها زیبا آید و زشت گردد در پنهانی‌های دل‌ها، اندرونم، خداوندا همانگونه که من بدی کردم و تو به من نیکی نـمودی، هرگاه بازگشتم، به سوی من باز آی، و مرا آباد ساز با طاعتت و رسوایم مساز با معصیتت، و مرا روزی کن همدردی کردن با کسی را که بر او تنگ گرفته‌ای به آنچه بر من وسعت بخشیده‌ای ای مهربان‌ترین مهربانان.