زيان هاى موسيقى امام(عليه السلام) در اين بيان نورانى چند چيز را مانع استجابت دعا ذكر فرمود: باج گيرى براى ظالمان، جاسوسى، در سلك داروغه هاى آنها بودن (براى تحكيم پايه هاى ظلم آنان) و همچنين نواختن طنبور و زدن طبل.
موانع استجابت دعا ـ به گونه اى كه از ساير روايات استفاده مى شود ـ منحصر به اين پنج مورد نيست، بنابراين مواردى را كه امام(عليه السلام) شمرده نمونه هايى روشن و جدى است.
در آنچه امام(عليه السلام) درباره اعانت بر ظالمان گفته جاى ترديد نيست، زيرا علاوه بر فرصت همكارى با آنان، درآمدى نيز كه از اين راه به دست عاملان آن مى رسد حرام و نامشروع است و مى دانيم كسى كه غذاى حرام بخورد دعاى او مستجاب نخواهد بود.
همچنين كسانى كه از طريق نوازندگى كسب درآمد مى كنند.
مى دانيم آهنگ هاى موسيقى بر دو گونه است: آهنگ متناسب مجالس لهو و فساد و عياشى و هوسرانى است كه حرام است، زيرا منشأ گناهان فراوان از جمله آلودگى به اعمال حرام جنسى است و تأثير مخربى روى اعصاب دارد و به تعبير ديگر همان تأثيرى را كه مواد مخدر از طريق تزريق يا نوشيدن يا بوييدن در جسم و روح انسان دارد تخدير از طريق موسيقى هاى نامشروع نيز همان تأثير را از طريق گوش آدمى مى گذارد.
بخش ديگرى از آهنگ كه مناسب چنين جلساتى نيست و مباح و جايز است، بلكه در مورد قرآن وارد شده كه آن را با آهنگ زيبا بخوانيد.
در جنگ ها از موسيقى هاى مخصوص استفاده مى شود.
در ورزش هاى سنتى نيز نوعى موسيقى داشتيم و حتى گاه براى منظم ساختن حركات دستجات سينه زنى از طبل و سنج بهره مى گرفتند كه هيچ كدام از اينها موسيقى حرام نيست.
البته تشخيص ميان اين دو با مراجعه به عرف آگاه، روشن مى شود.
سخن درباره زيان هاى موسيقى از نظر جسم و جان فراوان است كه در اين مختصر نمى گنجد اما با يك حديث ناب اين سخن را پايان مى دهيم: «لاَ تَدْخُلُ الْمَلاَئِكَةُ بَيْتاً فِيهِ خَمْرٌ أَوْ دَفٌّ أَوْ طُنْبُورٌ أَوْ نَرْدٌ وَلاَ يُسْتَجَابُ دُعَاؤُهُمْ وَيَرْفَعُ اللَّهُ عَنْهُمُ الْبَرَكَةَ; خانه اى كه در آن شراب و قمار و آلات موسيقى باشد فرشتگان در آن وارد نمى شوند و دعا در آن مستجاب نمى گردد».