شرح حکمت 147
(بخش اول)
در واقع امام(علیه السلام) روى نقطه اصلى مشکلات جوامع انسانى انگشت گذارده است.
قسمت مهمى از مشکلات از ناحیه گروه سوم است;
گروهى نادان،
بى خبر،
بى برنامه
که دنبال هر کسى بدون مطالعه حرکت مى کنند.
تنها هدفشان منافع مادى آنهاست.
نه نور علم و تقوا بر قلوبشان تابیده،
نه معرفت درستى نسبت به مبدأ و معاد دارند،
نه تکیه گاه مطمئن،
نه مشاوران آگاه
دشمنان اسلام بر همین گروه تکیه مى کنند تا جوامع اسلامى را گرفتار نا بسامانى کنند.
به بیان دیگر
عالمان ربانى همچون کوه هاى استوارند
و به مضمون
«المُؤمِنُ کَالْجَبَلِ لاَ تُحَرِّکُهُ الْعَوَاصِف;
مؤمن همچون کوه است و تندبادها او را به حرکت در نمى آورد»،
در برابر تمام طوفان ها ایستادگى مى کنند و «مُتَعَلِّمانِ عَلى سَبیلِ النَّجاةِ»
همچون قطعات سنگى هستند که به کوه چسبیده اند; آنان نیز از طوفان حوادث در امانند;
ولى «هِمَج رَعاء» به منزله گرد و خاکى هستند که بر دامان کوه نشسته و به اندک نسیمى جا به جا مى شوند.
وظیفه دانشمندان و رهبران فکرى و معنوى جامعه این است که:
تلاش کنند این گروه را در گروه دوم جاى دهند و آنها را ارتقاء رتبه بخشند
و گرنه همیشه جامعه نابسامان خواهد بود.