در اين کوي و در اين برزن چه پيش آمد ترا رهزن به يـک دو دانـة ارزن فـرو مـاندي ز خـرمنها «خرمنها» همان حقائق ملکوتيه هستند که آنها را نيمه شبها به انسان مي‌دهند. در ابتداي راه انسان فقط نصف شب حقايق را مي گيرد اما وقتي مقداري زحمت کشيد و در مسير انساني به حرکت درآمد، روز و شب و ديگر ابعاد نظام عالم شکارگاه او مي شود، بدين ترتيب انسان شکارچي عالم مي گردد و قوة عاقلة او دامِ شکارش مي شود نه اينکه خود، شکارِ عالم شود.                  سـحر گـاهي که مي آيـد نسيـم کـوي دلـدارت                                                      تـرا بايـد که بر کـويش بـود هـر دم نشيمنـها بايد اهل سحر باشيم. به قول حضرت استاد: «الهي آنکه سحر ندارد از خود خبر ندارد» آري بي سحران بيخبرانند، هم از خود، هم از نظام هستي و هم از خداي عالم. استاد صمدی آملی