ماه مبارک رمضان، همه بهانه است، برای اینکه انسان به پروردگار عالم نزدیک شود و با او دائم و هر لحظه سخن بگوید. انصافاً این یک استثناء است که در همه لحظاتش اجابت دعاست، «دُعَاؤُکُمْ فِیهِ مُسْتَجَاب». امّا معلوم است یک لحظاتی، نورٌ علی نور و نورٌ فوق کلّ نور است. یکی از آن لحظات، نیمه شب و سحر است. سحر از روز برتر است. لذا وقتی می‌خواهند اوج ماه مبارک رمضان را هم به ما اعلان کنند، لفظ «لیلة» می‌آورند، «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْر». خود شب به‌ خودی‌ خود یک مسئله مهم است و موضوعیّت دارد. لذا سحرگاهان وقت اجابت دعاست. یکی دیگر از وقت‌های استجابت دعا، شب جمعه است. حالا ماه مبارک رمضان باشد، سحر هم باشد (شب از نیمه گذشته باشد)،شب جمعه هم باشد، نور و نور و نور و نور و نور ... است، همه‌اش نور است و جز نور، چیز دیگری نیست. لذا امشب یکی از آن شب‌های استثنائی است. یعنی بعد از شب قدر و نیمه‌شعبان، شبی با فضیلت‌تر از شب جمعه ماه مبارک رمضان نیست. 📚 آیةاللّه روح الله قرهی، شرح دعای ابوحمزه ثمالی،